Σε όσους δεν φίλησα πριν την πανδημία

Κλεισμένη στο σπίτι, με πληγές στα χέρια από το πολύ τρίψιμο και την οθόνη του υπολογιστή να δείχνει αριθμούς κρουσμάτων – δεν έχω αγαπήσει ποτέ περισσότερο τη ζωή μου.

Το φως του ήλιου εισχωρεί από το παράθυρο και στολίζει το άδειο, ακόμα χειμωνιάτικο σαλόνι με ακτίνες αισιοδοξίας, οι οποίες ίσως δεν ταιριάζουν ιδιαίτερα με το ντεκόρ του έξω κόσμου, αλλά είναι ευπρόσδεκτες όπως και να 'χει. Τέτοια ώρα πριν δέκα ημέρες θα ετοιμαζόμουν να φύγω από τη δουλειά. Θα έβαζα τα γυαλιά μου πίσω στη μπλε θήκη τους και θα προσπαθούσα να διαλέξω μια σωστή playlist για το περπάτημα της επιστροφής. Θα γκρίνιαζα ότι πιάστηκα τόση ώρα καθισμένη σε ένα γραφείο και θα ένιωθα το στομάχι μου να γουργουρίζει στην ιδέα του βραδινού. Μία φυσιολογική Πέμπτη. Ένας παράδεισος.

Όταν ολόκληρος ο πλανήτης σημαίνει γενικό συναγερμό και ό,τι ήξερες για τη ζωή μέχρι τώρα ξεριζώνεται, τα προσωπικά σου προβλήματα φαίνονται να σκάνε σαν φούσκες. Η βελόνα της πανδημίας έρχεται και τα εξαφανίζει, γρήγορα και αθόρυβα, δείχνοντάς σου πόσο αφελής έχεις υπάρξει. Δεν έχεις αρκετά λεφτά για όλα όσα ονειρεύεσαι; Πλαφ. Πανδημία. Θέλεις να χάσεις κιλά; Πλαφ. Πανδημία. Πιέζεσαι στη δουλειά σου; Πλαφ. Πανδημία. Το μόνο που μένει είναι πλαστικά γάντια και η μυρωδιά της χλωρίνης όσο ο κόσμος αρρωσταίνει και εσύ κοιτάς τις φωτογραφίες από τα περασμένα Χριστούγεννα με δάκρυα στα μάτια. Πώς γίνεται ο Δεκέμβριος να μοιάζει σαν εναλλακτική πραγματικότητα;

Όταν βγούμε έξω, θα τρέξω με όλη μου την δύναμη προς τον ατέλειωτο ορίζοντα. Θα φάω όλα τα γλυκά που έχω στερηθεί. Θα γελάω επειδή περνάω ωραία, και όχι μόνο για να σπάσω την σιωπή της μοναξιάς. Θα χορέψω μέχρι να λιώσουν τα παπούτσια μου.
Ποτέ δεν έχω αγαπήσει τη ζωή μου περισσότερο, εκτός από ένα μικρό κομμάτι της. Μια φούσκα που αρνείται να σκάσει.

Aρκετοί είναι οι γνωστοί μου που παρομοιάζουν τις μεγάλες προκλήσεις του κόσμου τους ως «βουνά». Αφιλόξενα, επικίνδυνα, απαιτητικά. Όμως με την αποζημίωση της μαγευτικής θέας να σε περιμένει στην κορυφή. Οι δικοί μου στόχοι από την άλλη, και όσα λίγα κατορθώματα έχω μέχρι στιγμής φέρει εις πέρας, έμοιαζαν πάντα με μονοπάτια. Συχνά δύσβατα, με πολλές αδιέξοδους και παγίδες που σε γύριζαν στην αφετηρία, σκοτεινές γωνίες και δελεαστικούς πειρασμούς. Αλλά με έναν χάρτη στην τσέπη. Χωρίς το ενδεχόμενο να πέσω στο κενό. Με την ασφάλεια του αν συνεχίσω να περπατάω μόνη μου και έχω αρκετή θέληση, σιγά-σιγά θα δω το τέρμα. Και έτσι έγινε, μέχρι που οι πινακίδες με οδήγησαν στον έρωτα και ξαφνικά εμφανίστηκε ένας γκρεμός κάτω από τα πόδια μου.

Δεν μοιράζομαι καθόλου την άποψη πως αν ένα άτομο είναι ειλικρινές σε έναν τομέα της ζωής του, σημαίνει πως είναι σε όλους. Η ειλικρίνεια άλλωστε είναι μία έννοια-κομμάτι παζλ και θηλυκώνει σωστά με άλλα χαρίσματα, όπως την αυτοπεποίθηση. Παράδειγμα: Έχω αυτοπεποίθηση στον τρόπο που δουλεύω κι έτσι με ειλικρίνεια εκφράζω τις εργασιακές μου ανάγκες στους συναδέλφους μου. Γνωρίζω πως τα αγαπημένα μου πρόσωπα με αγαπάνε με ανιδιοτέλεια και έτσι είμαι ειλικρινής μαζί τους όταν με κάνουν έξαλλη. Αν όμως βρεθεί κάποιος που κάνει τα μάγουλά μου να καίνε και την καρδιά να χτυπάει ανισόρροπα, τότε η αυτοπεποίθηση γίνεται θρύψαλα και εξατμίζεται στην ατμόσφαιρα μαζί με την ειλικρίνεια. Το «πες του να βγείτε για ένα ποτό» των σοφότερων φίλων μου με γεμίζει αγωνία και άρνηση. Βρίσκομαι πίσω σε εκείνον τον γκρεμό, τρομοκρατημένη να κάνω βουτιά στα κρυστάλλινα νερά από κάτω, χωρίς όμως να θέλω να εγκαταλείψω τελείως την προσπάθεια. Βιδωμένη στο έδαφος, ακινητοποιημένη από τον φόβο της απόρριψης και ναρκωμένη από φευγαλέα χαμόγελα, αγγίγματα και ανδρική κολόνια.

Κάθε πρωί στην καραντίνα ξυπνάω τσεκάροντας αν αισθάνομαι εντάξει. Έχω βήχα; Είμαι κουρασμένη; Ήπια τις βιταμίνες μου; Τις στιγμές του πανικού (που προφανώς και υπάρχουν) κλαίω για τη γλυκιά ρουτίνα του περασμένου μήνα, για τη μουδιασμένη ησυχία στη γειτονιά μου, για τις επικεφαλίδες των ειδήσεων που με τρομάζουν. Και για το ότι δεν εξέφρασα τα συναισθήματά μου σε όσους τα προκάλεσαν, την ώρα που έπρεπε. Αποφασισμένη σκουπίζω τα δάκρυα και κοιτάω τον γαλάζιο ουρανό από το μπαλκόνι. Σε λίγο θα βγω από εδώ. Λίγη υπομονή χρειάζεται. Και μετά θα γίνω πιο ανοιχτή, πιο αληθινή, πιο εκφραστική, πιο αγαπησιάρα. Θα σηκώνω το τηλέφωνο και θα στέλνω πρώτη μήνυμα. Αν τα χείλη κάποιου φαίνονται δελεαστικά, θα τα διεκδικώ με τα δικά μου.

Η επίμονη φούσκα επιστρέφει και είναι σαν να έχει αποκτήσει μιλιά. «Βλέπεις πολλές ταινίες» μου λέει όσο τριγυρίζει ανενόχλητη. «Επειδή εσύ θα του πεις ότι τον θες, δεν σημαίνει ότι και αυτός θα νιώθει το ίδιο. Πρόσεχε μην φας τα μούτρα σου στα βράχια». Πλαφ. Πανδημία.

Κι αν πληγωθώ στα βράχια και δεν φτάσω ποτέ στη θάλασσα, τότε τι; Τίποτα! Απλώς θα γρατζουνιστούν τα γόνατα και ο εγωισμός μου. Θα έχω όμως την ευκαιρία να ξανασκαρφαλώσω για δεύτερη προσπάθεια. Και τρίτη. Και τέταρτη. Χωρίς να αγνοήσω καμία πιθανότητα για αγκαλιές, φιλιά και χάδια. Μέχρι που το ύψος του γκρεμού να λιγοστέψει. Μέχρι που να βρεθεί ο σωστός άνθρωπος για να με πιάσει από το χέρι και να κάνουμε μαζί το δροσερό άλμα.

Προς το παρόν μένω στο σπίτι και όντως βλέπω ταινίες. Χθες είδα το Call Me By Your Name για πολλοστή φορά.

«Is it better to speak or to die?»
«Είναι καλύτερο να μιλάς ή να πεθαίνεις;»

Επιτέλους γνωρίζω την απάντηση. Είμαι έτοιμη να κλείσω την μύτη μου, να φωνάξω ΤΖΕΡΟΝΙΜΟΟΟΟΟ και να κάνω μακροβούτια.