Μίλα μου βρόμικα: Μιλάμε πού και πού στα social, αλλά μέχρι εκεί

Αγαπητό μου μανεκέν, καλησπέρα! Όλα ξεκίνησαν από ένα δικό μου αίτημα φιλίας στην περίοδο της πρώτης καραντίνας σε ένα παιδί, που έτυχε να υπάρχουν κοινοί γνωστοί και στο παρελθόν να έχει προηγηθεί ένα οικογενειακό τριήμερο, από το οποίο απουσίαζε (πολύ παρελθόν όμως). Αντέδρασα εγώ σε ένα στόρι του, αρκετά ευγενικός και συζητήσιμος εκείνος, όλα καλά. Επακολούθησαν ευχές, λόγω ονομαστικής μου εορτής. Ο καιρός πέρασε, εκείνος άφαντος. Πήρα την πρωτοβουλία να στείλω εγώ και πραγματικά υπήρξε ανταπόκριση, αλλά ξανατελείωσε η κουβέντα γρήγορα. Στην πορεία, επιδίωξε και εκείνος μια επαφή, όπου ήταν πολύ διαχυτικός και εμμέσως πλην σαφώς μου ζήτησε να βρεθούμε η παρέα του και η δική μου σε ένα μπαράκι. Ετοιμάζομαι, γίνομαι ένα σωστό μανεκέν και πάω με τις φίλες μου. Έρχεται και τίποτα! ΤΙ ΠΟ ΤΑ! Στέλνω εγώ ξανά ακριβώς μια βδομάδα μετά, μου ζητάει να βγούμε για ποτό, λέω ναι και… φτάνει η μέρα του ποτού και ο κύριος εξαφανίζεται. Έκτοτε, μου μιλάει ή του μιλάω πού και πού στα social, αλλά μέχρι εκεί. Και ερωτώ, τι μπορώ να κάνω σε όλη αυτή την παράνοια;

Μα τι άλλο να κάνεις, αγαπημένη μου; Να τη στήσεις κάτω από το σπίτι του και να κλαψουρίζεις σαν γατάκι στον ρυθμό του “Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω;”. Ή να σκάσεις μύτη στους γονείς του με ανθοδέσμη ανά χείρας και να τον ζητήσεις σε γάμο; Έκανες τις κινήσεις σου. Σου βγάζω το καπέλο γι’ αυτό. Το έδωσες το μήνυμα ωραιότατα. Από εκεί και πέρα, πρέπει να είναι σε φάση κι ο άλλος να το παραλάβει. Όχι να πετάει χαρταετό! Γιατί το να δίνεις ραντεβού με κάποιον και να εξαφανίζεσαι δεν είναι ωραίο. Το λιγότερο, που μπορώ να πω.