Αδέρφια με μεγάλη διαφορά ηλικίας. Γιατί όχι;

Κάνεις το πρώτο σου παιδί και συνειδητοποιείς ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα όσο τα περίμενες. Λίγο η φάση «πρώτη φορά μαμά» που όσο να πεις δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο μπορεί να σου τύχει, λίγο γιατί το μωρό σου δεν είναι και το πιο ήσυχο του κόσμου, οπότε το να κάνεις δεύτερο παιδί σχετικά γρήγορα φαντάζει αδιανόητο.

Έτσι αφήνεις να περάσουν κάνα 2-3 χρόνια να μεγαλώσει λίγο το πρώτο και εκεί που αποφασίζεις να κάνεις το δεύτερο, δεν είναι και τόσο εύκολο. Θες το άγχος, θες οι ορμόνες, το δεύτερο παιδί αποφασίζει να έρθει πολύ αργότερα. Αυτό σημαίνει πως, όταν με το καλό έρθει, βρίσκεσαι στην «περίεργη» θέση να έχεις ένα βρέφος και ένα παιδί που πάει σχολείο, μέσα στην ίδια οικογένεια. Φυσικά, όπως όλα στη ζωή, έτσι κι αυτό έχει τα θετικά και τα αρνητικά του.

Το μωρό μεγαλώνει σχετικά πιο εύκολα και γρήγορα από το πρώτο σου παιδί.
Εύκολα γιατί έχεις περάσει την ψυχρολουσία με το πρώτο οπότε στο δεύτερο τα κάνεις όλα στον αυτόματο, και γρήγορα γιατί το δεύτερο παιδί εκτίθεται από πολύ νωρίς σε δραστηριότητες για μεγαλύτερα παιδιά. Από το να παίξει με παιχνίδια που αφορούν μεγαλύτερες ηλικίες μέχρι να συναναστραφεί με μεγαλύτερα παιδιά και να τα μιμηθεί, με αποτέλεσμα να μεγαλώσει γρηγορότερα.

Το μωρό έχει bonus έναν γονιό.
Τα μεγαλύτερα παιδιά, θέλουν δεν θέλουν, θα βοηθήσουν στο μεγάλωμα του μικρού τους αδερφού. Θα αλλάξουν την πάνα του, θα το ταΐσουν, θα το παίξουν, θα του μάθουν λεξούλες - ενίοτε και βρισιές, αλλά μέσα στο παιχνίδι είναι κι αυτό!

Θα αποφύγεις το κεφάλαιο ζήλια.
Συνήθως όσο πιο μικρή είναι η διαφορά μεταξύ των παιδιών, τόσο πιο έντονο είναι το συναίσθημα της ζήλιας που εκδηλώνει το μεγαλύτερο παιδί προς το μικρότερο και, πίστεψέ με, τις περισσότερες φορές είναι μια πολύ δύσκολη κατάσταση για όλα τα μέλη της οικογένειας.

Το μεγαλύτερο παιδί ίσως νιώσει παραμελημένο.
Όπως και να το κάνουμε, ένα βρέφος θέλει 24ωρη προσοχή και κάπου εκεί το μεγαλύτερο παιδί σου ίσως παραπονεθεί γιατί άργησε στη προπόνηση, γιατί δεν το βοήθησες με τα μαθήματα, γιατί δεν μπορεί να βάζει τέρμα τη μουσική όποτε θέλει κ.λπ. Δικαιολογημένα βέβαια όλα αυτά. Φυσικά, εσένα σε τρώνε οι τύψεις, γι’ αυτό προσπάθησε να βρεις τις ισορροπίες και όλα θα φτιάξουν σιγά σιγά.

Είναι σαν να μεγαλώνεις παιδί για πρώτη φορά.
Το άλλαγμα πάνας, ο θηλασμός, οι κολικοί και τα ξενύχτια όλα αυτά τα έχεις ξαναζήσει αλλά μοιάζουν, και είναι, πολύ μακρινά. Οπότε, φτου κι απ’ την αρχή.

Η διασκέδαση για όλη την οικογένεια μαζί φαντάζει ακατόρθωτη.
Το μεγάλο παιδί θέλει να δει την αγαπημένη του σειρά στο Netflix και το μικρό ξεφαντώνει με μία μπάλα στα χέρια και λίγο κούνια στην παιδική χαρά της γειτονιάς. Οπότε η μόνη λύση είναι να χωριστείτε, ένας γονιός στο σπίτι και ο άλλος στην παιδική χαρά, για να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι!

Συμπέρασμα; Έχοντας ένα παιδί με μεγάλη διαφορά ηλικίας από τα υπόλοιπα φέρνει άλλη «δυναμική» στην οικογένεια μαζί με πολλά νέα μαθήματα γονικής μέριμνας. Τα μεγαλύτερα παιδιά σας θα διδαχθούν πώς να βάζουν στην άκρη τις δικές τους ανάγκες, να ακούν και να ανταποκρίνονται σε άλλες ίσως πιο σημαντικές για εκείνη τη χρονική στιγμή. Όσο για το μικρότερο, αυτό πια είναι το «τυχερό» αφού έχει την προσοχή και την αγάπη όλης της οικογένειας χωρίς γκρίνιες και ζήλιες από τα μεγαλύτερα αδέρφια.