Μίλα μου βρόμικα: Είμαι τρανς γυναίκα, στα 19 μου χρόνια

Λοιπόν, Τζενάρα ΜΑΣ! Αμφιταλαντεύομαι μέρες για το αν θα σου στείλω, αυτό που σου στέλνω τώρα. Χωρίς πολλά-πολλά, μπαίνω κατευθείαν στο θέμα! Είμαι τρανς γυναίκα, στα 19 μου χρόνια. Δυστυχώς, εξαιτίας κάποιων «τεχνικών» προβλημάτων, δεν έχω καταφέρει να ξεκινήσω τη διαδικασία επαναπροσδιορισμού ακόμα –ευελπιστώ να την ξεκινήσω σύντομα, γιατί είναι κάτι, που θα κάνω! Όλη η ιστορία της καραντίνας με έχει κρατήσει πίσω σε πολλά πράγματα, που ήθελα να κάνω στη ζωή μου, όπως προφανώς και όλους μας. Ωστόσο, τελευταία άρχισε να με επηρεάζει πολύ και ψυχολογικά, κάτι που μέχρι τώρα δεν συνέβαινε. Όπως καταλαβαίνεις, η δυσφορία φύλου με επηρεάζει, επίσης. Όχι απλώς με επηρεάζει, με ρημάζει! Ενδοατομικές συγκρούσεις, υπερβολικές αντιδράσεις, συναισθηματικές διαταραχές, φόρτιση, υπερένταση κλπ κλπ. Και όλα αυτά οφείλονται στο ότι –δυστυχώς– δεν ζω τις συνθήκες ζωής, που θέλω να ζω. Ούτε τώρα, ούτε ποτέ στα 19 μου χρόνια δεν ζούσα τη ζωή που ήθελα και δεν ήμουν ο εαυτός μου. Πεσμένη ψυχολογία, πόνος στο στομάχι, καμία όρεξη για φαγητό και γενικά πολλή ΜΗ δημιουργικότητα είναι πράγματα που πρέπει να τα αλλάξω και να τα σταματήσω. Παλεύω με νύχια και με δόντια να αλλάξω συνήθειες, ώστε να βελτιωθώ.
Πέρα από αυτό, όμως, ήθελα να στείλω αυτό το μήνυμα, γιατί ίσως υπάρχει κόσμος εκεί έξω που βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση με εμένα. Το μόνο που ήθελα να πω είναι ότι κανένας δεν είναι μόνος! Να είστε δυνατοί ΟΛΟΙ, να κάνετε υπομονή. Τα καλύτερα έρχονται για Όλους! Ελπίζω, πραγματικά, έστω κι αν δεν το απαντήσεις, να το διαβάσεις, μην πάει χαμένο. Χαχαχα! Αστειεύομαι! Σε ευχαριστούμε για την αφοσίωσή σου σε αυτό που κάνεις, για τις ώρες, για τις σκέψεις, για τη βοήθειά σου. Και, κυρίως, σε ευχαριστούμε για την απέραντη αγάπη σου. Ανταποδίδουμε. 

Και ναι, επισήμως, αυτό είναι το πρώτο γράμμα, που με έκανε να δακρύσω, στη μικρή πορεία μου στο «Μίλα μου βρόμικα». Σε ευχαριστώ. Αλήθεια. Θέλω να μοιραστώ μαζί σου/σας κάτι, που δεν το έχω κάνει μέχρι σήμερα. Πριν από 1,5 περίπου χρόνο, χτύπησα την πόρτα της ψυχολόγου μου, έκατσα στην καρέκλα απέναντί της και έβαλα τα κλάματα. Για πολλά. Θα τα λέμε εν καιρώ. Σήμερα, 1,5 χρόνο μετά, αρκετά πακέτα χαρτομάντηλα μετά, και πολλή δουλειά μαζί της, αλλά και με τον εαυτό μου, μπορώ να σου/σας εξομολογηθώ και να παραδεχτώ ευθέως ότι, μέχρι τα 35 μου, ζούσα σε έναν αυτόματο πιλότο. Δεν είχαν μπει ποτέ ξανά με επιμέλεια στη διαδικασία να στραφώ προς τα μέσα, να με μάθω και να με αφουγκραστώ.

Γι’ αυτό, να ξέρεις, από τη μία χαίρομαι τόσο πολύ για σένα. Γιατί αν και μόλις 19 χρονών, φαίνεσαι να ξέρεις πολύ καλά τι προσβλέπεις για τη ζωή σου. Ακούς τον εαυτό σου. Το είναι σου. Τώρα σου μένει η καθημερινή φροντίδα και το ξεσκαρτάρισμα. Βλέπεις τι δεν σε εξυπηρετεί, το πετάς. Ξεχνιέσαι, το ξαναδουλεύεις. Πάλι και πάλι. Μόνος σου, με φίλους, με ειδικούς. Όπως, θέλει και μπορεί ο καθένας. Δεν είναι εύκολο. Αλλά είμαι σίγουρη ότι με μια τέτοια ανοιχτή καρδιά και με μια τέτοια δύναμη, που εκπέμπεις, είσαι σε έναν φανταστικό δρόμο ήδη. Η δύναμή σου στα 19 είναι πηγή έμπνευσης για όλους μας. Μακάρι να ήμασταν τόσο συνειδητοί και συνειδητοποιημένοι από τόσο νωρίς. Όπως λες κι εσύ «Τα καλύτερα και έρχονται» και –όπως λέω κι εγώ– «μερικά είναι ήδη εδώ». 

Υ.Γ. Όσο για την κωλ@κατάσταση με την κωλ@πανδημία –γαμ@ το κέρατο μου–, υπομονή. Δεν ξέρω πια τι άλλο να πω.