Παρακαλώ σβήστε τα φώτα

Ήμουν μικρή τότε αλλά δεν ήμουν η μόνη που έστελνε μηνύματα κάτω από το θρανίο, την ώρα των Μαθηματικών, με κάποιο Λυκειόπαιδο. Εποχή προ δήλωσης αριθμών, παίρναμε όλες μία έξτρα κάρτα sim και στέλναμε μια εξυπνάδα στον Μεγάλο που μας άρεσε. Δεν ήξερε ποιες ήμασταν και εμείς είχαμε άλλους τόσους ανώνυμους μηνυματίες, η αιτία που τα δάχτυλά μας σχεδόν δονίζονταν από την ταχύτητα που πατάγαμε τα κουμπιά κάτω από τη μύτη του Μαθηματικού. Μπορεί να είχαμε στείλει τρία μηνύματα αλλά τα διαβάζαμε ξανά και ξανά πριν πέσουμε για ύπνο και πεταγόμασταν με κάθε καινούργια ειδοποίηση. Περιμέναμε να έρθει η άλλη μέρα για να τον ξαναδούμε στο διάλειμμα και μέχρι τότε ακούγαμε το τραγούδι που μας είχε στείλει μια φίλη με Bluetooth ή με υπέρυθρες, λέξεις μάλλον πρωτάκουστες στην καινούργια, άγνωστη γενιά του 2000. Με τις φίλες μου αλλάζαμε ήχο ειδοποίησης μηνύματος όταν αλλάζαμε αγόρι, γιατί αυτός που είχαμε μας θύμιζε τον παλιό.

Σαν χθες θυμάμαι την μέρα που κάποιος Φώτης με ρώτησε αν έχω MSN. Το ‘δειξα σ’ όλες μου τις φίλες, ρώτησα τη μαμά μου, κανείς δεν κατάλαβε. Το ‘μαθα μερικούς μήνες αργότερα όταν ήρθε ο τεχνικός να συνδέσει το ρούτερ. Στην αρχή είχε πλάκα, είχαμε φτιάξει όλοι msn και δεν μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε πως γίνεται να μιλάς όσο θες τζάμπα με όλους σου τους φίλους. Το είχα δει από την κολλητή μου και είχα τρελαθεί. Κάθε μέρα ξύπναγα και πήγαινα στο ρούτερ να δω αν είχε ανάψει το τελευταίο πράσινο φωτάκι, που ήταν η σύνδεση στο ίντερνετ. Τη μέρα που άναψε έμεινα όλο το βράδυ ξύπνια πληκτρολογώντας όλες αυτές τις διευθύνσεις που είχα δει στα περιοδικά που είχαν βγάλει πρώτα site.

Το ίντερνετ ήταν το καινούργιο παιχνίδι και MSN είχαμε φτιάξει όλοι. Μιλάγαμε με emoticons και κάναμε video call. To 0nomA maC htn grAmmeN0 etC kai grafame kapwC periErgA. Η φάση ήταν Emo και Trendy τότε, μιλάγαμε, φτιαχνόμασταν και «φασωνόμασταν» απερίγραπτα. Οι τηλεοράσεις άρχισαν να δαιμονοποιούν την κατάσταση και να λένε για παιδιά που εθίστηκαν στην «μάστιγα του διαδικτύου» και μπήκαν σε κλινικές απεξάρτησης. Η μαμά μου είχε ακούσει τότε ότι «το να αφήνεις το παιδί σου εκτεθειμένο στο ίντερνετ στις 12 το βράδυ είναι σαν να το αφήνεις μόνο του την ίδια ώρα στην Ομόνοια». Δώδεκα παρά πέντε ερχόταν στο δωμάτιό μου και με μάζευε. Έβαζα στο msn «απασχολημένος» και πήγαινα για ύπνο. Μετά από κανα τέταρτο το ξανάνοιγα.

Όταν το μεγάλο σοκ πέρασε, το Facebook ήρθε κάπως σαν φυσική εξέλιξη. Μετά το Hi5 για το οποίο θα μιλήσουμε μια άλλη φορά. Ήρθαν οι ατελείωτες φωτογραφίες, τα likes, τα check in, τα «διαβάστηκε» και άλλοι ορισμοί που εντάχθηκαν στο λεξιλόγιο μας σαν αδιαμφισβήτητα τεκμήρια της καινούργιας εποχής που ξεκινούσε. Και αποκτήσαμε ιντερνετικό προφίλ και φίλους και φωτογραφίες και μαγικό κουμπί για να «μοιραζόμαστε» ό,τι θέλαμε. Όπως λέει και ένας φίλος, το Facebook είναι ένας ψυχαναλυτικός καναπές. Αν είσαι φιλοσοφημένος φαίνεσαι υπερβολικά φιλοσοφημένος, κι αν είσαι κάγκουρας φαίνεσαι υπερβολικά κάγκουρας. Ό,τι είσαι εις διπλούν.

Στο σκοτάδι, λένε, νιώθουμε πιο αισθησιακά γιατί οι κόρες των ματιών μας διαστέλλονται και οι άλλοι μας βλέπουν πιο θελκτικούς. Εγώ θα πω ότι όταν δεν βλέπεις κάποιον, τον φτιάχνεις στο μυαλό σου όπως θα θελες να είναι. Πριν το Facebook δεν ερωτευόμασταν αγόρια, ερωτευόμασταν μύθους. Δεν ξέραμε ποιος είναι, τι μουσική ακούει, που βγαίνει, τι διαβάζει και είχαμε όλο τον καιρό να το μάθουμε. Και όλη η μαγεία ήταν αυτό το μυστήριο. Το Facebook είναι μεγάλη κατίνα, τα μαρτυράει όλα και μας χαλάει το παιχνίδι. Σαν κάποιος να άναψε τα φώτα. Και το πάρτι τελείωσε. Πλέον φλερτάρουμε με τα φώτα ανοιχτά.

Τώρα τα αγόρια μας πλησιάζουν και μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε, μέχρι να τους δώσουμε το όνομά μας στο Facebook. Μετά εξαφανίζονται. Γιατί τώρα «μας έχουν, δεν χανόμαστε». Μπαίνουμε κάπως βίαια ο ένας στη ζωή του άλλου. Παλιά λέγαμε τα ονόματά μας και δίναμε χειραψία. Τώρα στέλνουμε friend request. Δεν φλερτάρουμε πια, δεν χρειάζεται, είμαστε φίλοι στο Facebook. Δεν ξέρουμε πώς να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον γιατί σχεδόν ξεχάσαμε. Ή η γενιά μας δεν έμαθε ποτέ. Έκανε likes. Αν πάσχουν από κάτι τα ερωτικά αυτής της πόλης, είναι από τρόπους. Κάποιες φορές χρειαζόμαστε λίγο μύθο. Όταν όλα είναι φανερά δεν έχει πλάκα. Παρακαλώ σβήστε τα φώτα.

Φωτογραφία: Έργο του Σταύρου Πεχλιβανίδη