Μίλα μου βρόμικα: Ο διαχειριστής μας έχει κάνει τον βίο αβίωτο

Πολυαγαπημένη Τζενάρα, θέλω τη γνώμη σου επειγόντως. Συγκατοικώ το τελευταίο εξάμηνο με το αγόρι μου, όλα καλά και όλα ωραία μεταξύ μας. Το μέγα ζήτημα είναι ο διαχειριστής της πολυκατοικίας μας. Μας έχει κάνει το βίο αβίωτο. Το τι έχουμε ακούσει, δεν λέγεται. Εντωμεταξύ, είμαστε πολύ ήσυχοι τύποι και οι δύο και λόγω και των συνθηκών, ούτε πολλοί φίλοι έρχονται σπίτι ούτε πάρτι κάνουμε ούτε τίποτα. Σπίτι, δουλειά και τα γνωστά. Για να καταλάβεις, δεν χάνει ευκαιρία να μας την πει για τη φασαρία, για το ότι του πατάμε το γκαζόν, για το τι παπούτσια θα φοράμε μέσα στο σπίτι μας γιατί ακούγονται, για το ότι ανάβουμε πολύ τα φώτα στο κλιμακοστάσιο, για τα πάντα. Πραγματικά, αν μέναμε με τους δικούς μας πιο άνετοι θα ήμασταν. Τι προτείνεις;

Προτείνω άμεση αναζήτηση άλλου σπιτιού και μετακόμιση. Been there, done that. Δεν νοείται να μη νιώθεις άνετα στο ίδιο σου το σπίτι και να είσαι μονίμως με περιττά νεύρα και εκνευρισμό. Η άλλη πιθανότητα είναι να δοκιμάσεις να το συζητήσεις και με τους υπόλοιπους ενοικιαστές της πολυκατοικίας και, αν έχουν κι αυτοί το ίδιο θέμα, ζητήστε γενική συνέλευση πολυκατοικίας και εκφράστε μαζικά αυτό το παράπονό σας. Προφανώς και στην καθημερινότητά μας απαιτείται να συνυπάρχουμε ακόμα και με τους πιο δύσκολους ανθρώπους, αλλά για μένα ο προσωπικός μας χώρος είναι το απόλυτο καταφύγιό μας στο τέλος μιας κουραστικής μέρας και καλό θα ήταν να είναι όσο πιο γαλήνιος γίνεται.