Μίλα μου βρόμικα: Με πιάνει ταραχή όταν βλέπω έξω τον πρώην μου

Καλησπερίζω τα κεντρικά των μανεκέν. Έχω τεράστιο πρόβλημα στο να πετυχαίνω έξω στην πόλη τον πρώην μου. Όχι ακριβώς πρώην δηλαδή με την έννοια της σοβαρής σχέσης, αλλά τον τελευταίο άνθρωπο, με τον οποίο έβγαινα. Ήταν και κάτι που διήρκησε λίγο, αλλά ήταν πολύ έντονο. Μπλοκάρω, αγχώνομαι, ιδρώνω, νιώθω αμέσως ότι κάνει μπαμ σε όλους πόσο αμήχανη είμαι. Γίνομαι άβολη σε σημείο που, ούτε να μιλήσω δεν μπορώ. Κάπως πρέπει να ξεκολλήσω, αλλά δεν ξέρω πώς.  

Πολύ λογικά μου ακούγονται όλα αυτά, εδώ στα κεντρικά των μανεκέν. Οk, ίσως ακόμη δεν τον έχεις ξεπεράσει 100%, αλλά δεν βρίσκω τον λόγο να αυτομαστιγωνόμαστε γι’ αυτό. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Με κάποιους πρώην είναι πολύ φυσικό να ταραζόμαστε κατιτίς περισσότερο, ακόμη και μετά από αρκετό καιρό. Προσπάθησε, όποτε πέφτετε μούρη με μούρη, να σου υπενθυμίζεις ότι είναι κομπλέ αυτό, που σου συμβαίνει, και να μη σε κρίνεις τόσο αυστηρά. Με κάποιο μαγικό τρόπο, όταν μας δείχνουμε την κατανόηση, που χρειαζόμαστε, όλα έρχονται και μαλακώνουν.