Μίλα μου βρόμικα: Με χώρισε, γιατί τον έσπρωξα για πλάκα κι έπεσε από το κρεβάτι στον ύπνο του

Αγαπητή Τζένη, με χώρισε, γιατί τον έσπρωξα για πλάκα κι έπεσε από το κρεβάτι στον ύπνο του, επειδή ροχάλιζε. Τι να κάνω για να γυρίσει πίσω; Με αποκάλεσε «επικίνδυνη» κι έφυγε. Είμαι εγώ επικίνδυνη, επειδή θέλω να κοιμάμαι σαν άνθρωπος;

Βρε τον έρμο τον άνθρωπο, τι τον βρήκε μες τη νύχτα! Εγώ το λέω σε όλες τις φίλες μου, πάντως. Αν θες να κοιμάσαι 100% με τους δικούς σου όρους στο δωμάτιο (θερμοκρασία, τηλεόραση στη διαπασών, άπλωμα από τη μία άκρη στην άλλη σαν αστερίας), η λύση είναι μία και προφανής. Κοιμάσαι solo! Αλλιώς, η αγάπη θέλει συμβιβασμούς και -κυρίως- να μην πετάμε τους ανθρώπους απ’ το κρεβάτι στον ύπνο τους. Σε κάθε περίπτωση, το πέταγμα συντρόφου από το κρεβάτι στο πάτωμα, δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος αντιμετώπισης της αϋπνίας από ροχαλητό. Μία συγγνώμη και μία ειλικρινής διάθεση για καλύτερα αστεία την επόμενη φορά, ίσως τον ηρεμήσουν. Πάντως, μιας που τα λέμε όλα εδώ, ήρθε η ώρα να μοιραστώ και μια δική μου ιστορία. Είναι μεσημεράκι καλοκαιριού. Ζέστη, δεν φαντάζεσαι. Παλεύω να με πάρει ο ύπνος, δίπλα το αμόρε έχει ξεραθεί. Κι εκεί που έχω γλαρώσει γλυκά, ακούγεται στ’ αυτί μου αυτός ο τρισάθλιος ήχος αλογόμυγας σε έκσταση. «Όχι λέω, Τζένη!», θα πολεμήσεις να βγει έξω απ’ το δωμάτιο, να κοιμηθείς σαν άνθρωπος. Πιάνω από το κομοδίνο βιβλίο 500 και βάλε σελίδων (νομίζω ήταν ο «Κώδικας Ντα Βίντσι») και μια μπλούζα κι αρχίζω να την εκδιώχνω με χειρουργικές κινήσεις, μην ξυπνήσει το αμόρε. Την εντοπίζω στο ταβάνι και πετάω μπλούζα και Νταν Μπράουν, μπας και ξεκουμπιστεί προς την ανοιχτή μπαλκονόπορτα. Μπορείς να φανταστείς, που προσγειώθηκαν. Στο κεφάλι του. Ξυπνάει, με κοιτάει με αληθινή απαξίωση στο βλέμμα, τύπου «Τι να σου πω, κοπέλα μου» και ξαναπέφτει για ύπνο. Ακόμα, είμαστε μαζί.