Μίλα μου βρόμικα: Η γειτόνισσά μου με απείλησε ότι θα φολιάσει το σκυλάκι μου

Τζένη µου καλησπέρα, επειδή σε παρακολουθώ και ξέρω ότι αγαπάς πολύ τα ζώα, θα ήθελα τη γνώµη σου σε κάτι. Έχω ένα µικρό σκυλάκι και κάθε πρωί το βγάζω βόλτα στη γειτονιά µου. Πάντα έχω µαζί µου σακουλίτσα για τα περιττώµατά του και πάντα προσέχω να τα µαζεύω επιµελώς. Μια κυρία όµως, µεγάλης ηλικίας, που µένει παραπάνω στο στενό µου, κάθε φορά που µας πετυχαίνει να περνάµε από τον δρόµο της, βγαίνει έξω και ωρύεται. Μου λέει πράγµατα, που ούτε µπορώ να σου γράψω. Μου λέει να µην ξαναπεράσω εγώ και το βροµόσκυλό µου από το σπίτι της, ότι θα το φολιάσει και άλλα τέτοια ακραία. Εγώ φοβήθηκα. Δεν µου αρέσουν οι εντάσεις και έτσι άλλαξα δροµολόγιο. Πάµε πια τη βόλτα µας από άλλο στενό. Βέβαια, λέω από µέσα µου, είναι δυνατόν να κερδίζει πάντα ο παραλογισµός και η κακία;

Έχω ήδη εκνευριστεί µε την κυρία και πολύ θέλω να έρθω εκεί που µένεις και να βγάλουµε παρέα βόλτα τα σκυλάκια µας. Εφόσον δεν ισχύει κάποιο ιδιαίτερο καθεστώς, οι δρόµοι και τα πεζοδρόµια είναι κοινόχρηστα, «ανήκουν» σε όλους και έχουν σχεδιαστεί για να εξυπηρετούν όλους τους πολίτες. Επιπλέον τα πληρώνεις τόσο εσύ, όσο και η κυρία. Ο καθένας, λοιπόν, έχει δικαίωµα να τα χρησιµοποιεί, αλλά και την υποχρέωση να τα φροντίζει, όπως και κάνεις. Αφού σε βολεύει και σου αρέσει η διαδροµή, κανείς δεν µπορεί να σε υποχρεώσει να την αλλάξεις. Αν σας ξανααπειλήσει ή σας ξαναβρίσει, θα µπορούσες να της εξηγήσεις µε ψυχραιµία ότι έχει άδικο και αν δεις ότι παρεκτρέπεται εκ νέου, να καταγγείλεις το περιστατικό στην αστυνοµία. Η νοοτροπία της δεν θα αλλάξει, βέβαια, αλλά είναι σηµαντικό να κατανοήσει µε τον έναν ή µε τον άλλον τρόπο πως ο δρόµος δεν της ανήκει και πως οφείλουµε να συµπεριφερόµαστε ως σοβαροί και ενήλικοι πολίτες στα κοινά.