Σε βλέπω να χορεύεις με το παιδί σου

Σε βλέπω στη συναυλία της Orchestra Baobap να διασκεδάζεις με το παιδί σου, καλέ μου φίλε, και ανοίγει η καρδιά μου. Ήσασταν αξιολάτρευτοι καθώς χορεύατε η μία στους ώμους του άλλου με ρυθμό. Πανευτυχές το κοριτσάκι σου – και πώς να μην είναι; Τα παιδιά δεν είναι μπιμπελό για να σπάσουν αν τα πάρεις μαζί σου όταν βγαίνεις να φας, να διασκεδάσεις, να τραγουδήσεις και να χορέψεις. Σε χάρηκα κυρίως γιατί είναι σπάνιο πια – οι γονείς έχουν γίνει τόσο (αρρωστημένα) προσεκτικοί με την υγεία των παιδιών τους που τα προφυλάσσουν από τα πάντα. Έχω την αίσθηση ότι αν μπορούσαν να τα κλείσουν σε μια γυάλινη φούσκα να μην έρχεται τίποτα «επικίνδυνο» σε επαφή μαζί τους θα το έκαναν ευχαρίστως. Έλεος, φίλες και φίλοι γονείς. Εμείς μεγαλώσαμε σε ταβέρνες και σε χοροεσπερίδες των μεγάλων, μέσα σε καπνούς και σε φωνές,  και δεν πάθαμε απολύτως τίποτα. Όταν κουραζόμασταν κοιμόμασταν μέσα σε αμάξια, πάνω σε καρέκλες ή σε κανέναν καναπέ στη γωνία. Το ζούσαμε όμως, δεν είχαμε κανέναν από πίσω μας να μας απολυμαίνει τα χέρια, τα παπούτσια και τα ρούχα μόλις έρχονταν σε επαφή με τον μολυσμένο έξω κόσμο. Αν το έκανε τώρα γονιός αυτό θα τον κατηγορούσαν για κακοποίηση παιδιού! Εξού και όταν είδα προ δέκα ετών στον παγετώνα Grey στην Παταγωνία ένα νεαρό ζευγάρι που κουβαλούσε σε μάρσιπο το μωρό του, έτρεξα και τους έδωσα συγχαρητήρια. Οι άνθρωποι νόμισαν ότι δεν είμαι στα καλά μου. Ήταν βλέπεις Νεοζηλανδοί και συνηθισμένοι να παίρνουν μαζί τα παιδιά τους από μωρά στα βουνά και στα λαγκάδια. Εμείς γιατί στο καλό τα φυλακίζουμε σε χρυσά απολυμασμένα κλουβιά;

Το λέει και το τραγούδι: «if you love somebody set them free» – ειδικά άμα είναι το παιδάκι σου.