Στον έρωτα, στον πόλεμο και στην πολιτική

Μπορεί να ονειρευόμουν άλλου είδους… κρεβάτια, ωστόσο η γρίπη φρόντισε να με ρίξει στο κρεβάτι του πόνου για τα καλά και να επιτείνει τη μεγαλογχολία που έφερε το ξεκίνημα της νέας χρονιάς. Blue Monday, παγωνιά, άδειο πορτοφόλι, άσχημες εικόνες από τη Γαλλία στην τηλεόραση και η φρενίτιδα των πιο απαισιόδοξων εκλογών έκαναν αυτόν τον Ιανουάριο να μη μοιάζει και τόσο ειδυλλιακός.

Την ίδια στιγμή που οι εκπρόσωποι των κομμάτων διαπληκτιζόταν στα τηλεοπτικά παράθυρα για το σχέδιο διάσωσης της χώρας, εγώ κατάλαβα ότι είχα άποψη για τα πολιτικά τεκταινόμενα, αλλά κανένα απολύτως σχέδιο για την προσωπική μου ζωή. Πρώτη χρονιά χωρίς New Year Resolutions του τύπου «Θα γνωρίσω τον άνδρα των ονείρων μου», «Φέτος θα παντρευτώ», «Θα κερδίσω πίσω τον άνδρα που αγαπάω». Απλώς αφέθηκα στα γεγονότα, έχοντας κατανοήσει πλήρως ότι δεν περνάνε όλα από το χέρι μου. Δεν περνάει η παγκόσμια ειρήνη, η επίλυση των κοινωνικών ανισοτήτων και ούτε καν τα αισθήματα του Απόλυτου, που συνέχισαν να με μπερδεύουν.

Μπήκε σπίτι ξανά και με πήρε μία μεγάλη αγκαλιά, που έδειχνε πόσο με λαχτάρησε. Άλλαξε το «εγώ» με το «εμείς». Έφτιαξε μία βρύση που είχε χαλάσει στο σπίτι. Και συνεχίσαμε να κάνουμε το καλύτερο σεξ που κάναμε ποτέ, αγνοώντας παντελώς τους όρκους αιώνιας πίστης, που έδωσε πριν λίγους μήνες. Ώσπου κάποιος μας τους θύμισε. Ήμασταν, καθ’ οδόν για το κινέζικο της γειτονιάς λόγω ξαφνικής πείνας (λογικό, μετά από τόσο σεξ) όταν τον σταμάτησε ένας κύριος που πουλούσε χαρτομάντιλα. «Πάρε μερικά για τη γυναίκα σου» επέμενε ο κύριος, θεωρώντας προφανώς ότι εγώ είμαι η σύζυγος (που να΄ξερε)!

Δάγκωσα αμήχανα τα χείλη μου για να μη γελάσω, καθώς ο Απόλυτος αγόραζε δύο πακέτα χαρτομάντιλα μηχανικά και μου τα έδινε. Από αυτά τα παιδικά με τα ζωγραφισμένα cartoon. Μόνο που ο κυριούλης συνέχισε, δίνοντας ευχή και κατάρα αμέσως μετά: «Ευχαριστώ πολύ αγόρι μου! Να προσέχεις τη γυναίκα σου (εννοώντας εμένα)! Να μην την απατήσεις ποτέ!» συνέχισε, ενώ το παράνομο ζευγάρι άκουγε αποσβολωμένο. Ακολούθησαν μερικά δευτερόλεπτα αμήχανης σιωπής μέχρι που ξεκαρδιστήκαμε και οι δύο στα γέλια! Έμοιαζε με σκηνή από ταινία, μόνο που είναιπολύ νωρίς ακόμη για να πω αν είναι θρίλερ, ιστορία αγάπης ή κωμωδία (αν και είμαστε πιο κοντά στο τελευταίο).

Προσπάθησα να φανταστώ την έκφραση που θα έπαιρνε ο κυριούλης, αν του έλεγα «Εγώ είμαι η γκόμενα και μαζί μου απατάει αυτήν που παντρεύτηκε πριν λίγους μήνες». Στο αγαθό του πρόσωπο θα σχηματιζόταν μία έκφραση τρόμου. Άλλωστε ορισμένοι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι στον έρωτα, στον πόλεμο και στην… πολιτική επιτρέπονται τα πάντα. Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα άπειρες φορές να απεξαρτηθώ από αυτήν την κατάσταση. Άρχισα να βγαίνω με τον Κ. έναν συμπαθέστατο 40άρη που μου φερόταν σαν γνήσιος τζέντλεμαν, και να μιλάμε με τις ώρες. Μόλις με άφηνε σπίτι, προσπαθούσα να πατήσω το κουμπάκι “Love” και να πείσω τον εαυτό μου να τον ερωτευτεί, αλλά δυστυχώς αυτό δε συνέβαινε. Πόσο πιο εύκολη θα ήταν η ζωή μου, αν ήμουν ερωτευμένη με τον κατάλληλο άνθρωπο για μένα και όχι με τον αντικειμενικά λάθος, δηλαδή αυτόν που είναι παντρεμένος με άλλη; Και γιατί ερωτευόμαστε πάντοτε αυτούς που δεν κάνουν για μας; Σα να μας σπρώχνει κάτι στο παράνομο, στο επώδυνο και στο επικίνδυνο.

«Νομίζω ότι δεν είσαι ερωτευμένη με τον Απόλυτο. Απλώς έχεις συναισθηματική εξάρτηση, πιστεύεις ότι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτόν και γι’ αυτό ξαναγύρισες» επέμενε η φίλη μου η Ν. Εγώ πάλι συνέχισα να επιμένω ότι τα πάντα, από τη μυρωδιά του, μέχρι τη λαχτάρα μου να τον δω και το πώς χτυπάει η καρδιά μου όταν με αγκαλιάζει, είναι καθαρός έρωτας, όπως λέμε καθαρό οινόπνευμα.

Από την άλλη όμως είναι και αργός θάνατος ταυτόχρονα. Ξυπνάω το πρωί χωρίς να τον αγκαλιάζω και όλη την ημέρα είμαι αγέλαστη, ώσπου να φτάσει η στιγμή που θα του πω ένα «γεια» και θα χαμογελάσω ξανά. Τον σκέφτομαι κάθε δευτερόλεπτο, χωρίς να μπορώ να είμαι μαζί του. Παίρνω μία μικρή παράταση ευτυχίας κάθε φορά που βρισκόμαστε οι δυο μας, την οποία όμως ακολουθούν παρατεταμένης διάρκειας δύσκολες στιγμές. Υπό αυτή την έννοια η σχέση με παντρεμένο είναι ό,τι χειρότερο μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου μετά τα ναρκωτικά. Πιστεύεις ότι έχεις φτάσει σε ένα αξιοθαύμαστο επίπεδο αυτάρκειας, που κανένας δεν μπορεί να επηρεάσει τη διάθεσή σου και να σε ρίξει. Όμως πέφτεις κάθε φορά που θυμάσαι ότι κοιμάται με μία άλλη κάθε βράδυ, ενώ βλέπει εσένα κάθε φορά που τον βολεύει. Οι σχέσεις είναι στιγμές και καλές και κακές. Εσύ έχεις την τύχη να ζεις μόνο τις καλές μαζί του, αλλά όχι όλες τις υπόλοιπες.

Και καταλήγεις να φροντίζεις μόνη σου τον εαυτό σου όταν είσαι άρρωστη, όπως απόψε. Ποιος ξέρει που βγάζει αυτός ο δρόμος; Είναι σαν την ψήφο σου σε μία κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση: τη ρίχνεις, ελπίζοντας για το καλύτερο, αλλά έχεις πάντα κατά νου ότι μπορεί να γίνουν όλα χειρότερα…