Το σ’ αγαπώ μπορεί

Το πρώτο όμορφο φεγγάρι της χρονιάς ήταν γεγονός. Έβγαινα από το σπίτι χαρούμενη μέχρι τη στιγμή που έστρεψα το βλέμμα μου στον ουρανό.

Έλαμπε σαν τεράστιο μαργαριτάρι και μου θύμισε την πρώτη μας νύχτα μαζί, τότε που χαζεύαμε την πανσέληνο αγκαλιά στη βεράντα του Απόλυτου. Από πέρυσι το καλοκαίρι δεν αντέχω να βλέπω το φεγγάρι. Και μπορεί εκείνος να επέστρεψε στο όμορφο παράνομό μας παραμυθάκι, αλλά τέτοιες μαγικές νύχτες ήταν απών.

«Χρόνια πολλά Μελίνα», οι φίλοι μου γεμάτοι χαμόγελα μου ευχόταν για τα γενέθλιά μου. «Να είσαι πάντα ευτυχισμένη και ερωτευμένη». Ερωτευμένη είμαι ναι, ευτυχισμένη όμως; Τη νύχτα των γενεθλίων μου χωρίς τον άνδρα που αγαπώ, παγιδευμένη σε ένα ερωτικό τρίγωνο, ένα Γόρδιο δεσμό, ένα ταξίδι προς μία Ιθάκη που κανείς δεν ξέρει πόσο μακριά είναι ακόμη.

Γύρισα στο διαμέρισμα μεθυσμένη από τα τσιγάρα, τη βραδιά, τα κοκτέιλ, τις ευχές. Και μαστουρωμένη από την απουσία του. Πώς γίνεται να εθίζομαι τόσο πολύ στο κορμί του και στη μυρωδιά του λαιμού του; Άνοιξα το συρτάρι της ντουλάπας και τράβηξα εκείνο το μαύρο νυχτικάκι που είχα φορέσει την τελευταία φορά που τον είδα. Είχε ακόμη το άρωμά του πάνω, την αύρα του έρωτα και την ίδια επίδραση με το βαριά ναρκωτικά σε κάποιον που προσπαθεί να απεξαρτηθεί.

Χάθηκα στην πλάνη και στην ψευδαίσθηση ότι αγκάλιαζα αυτόν αντί για το μαξιλάρι. Ένας ακόμη χρόνος στην πλάτη μου που δεν είχε καμία απολύτως σημασία, γιατί όταν είσαι ερωτευμένη ο χρόνος παγώνει. Είναι δύσκολο να προσδιορίσεις πού σταματάει το όνειρο και πού αρχίζει η πραγματικότητα. Αλλά μήπως τελικά αυτό δεν είναι η ζωή; Αυτές οι στιγμές που δεν έχεις ιδέα πού στο διάολο θα καταλήξουν, μόνο ότι θες να τις βιώσεις.

«Καλημέρα Μελινάκι. Και του χρόνου διπλή» το τηλεφώνημα της αγαπημένης μου θείας σηματοδοτούσε το πρωινό των γενεθλίων μου. Άντε να της εξηγήσεις τώρα, ότι καμία φορά η ευτυχία δεν είναι διπλή. Είναι μισή και ατελής και όμως την ποθείς περισσότερο έτσι. Αγνόησα την ευχή και ευχαρίστησα. Κανένας δεν μπορεί να προσδιορίσει τον προσωπικό μύθο ενός άλλου ανθρώπου με τα δικά του κριτήρια. Άλλοι είναι ευτυχισμένοι με το να φτιάχνουν μια φωλιά και να μοιράζονται ένα ποτήρι κρασί με το σύντροφό τους το βράδυ. Κάποιες γυναίκες όμως δε θα ήταν ευτυχισμένες παρά μόνο με έναν συγκεκριμένο άνδρα και το ξέρουν.

Ο Α. ήταν ο επόμενος που μου ευχήθηκε. Αρχίσαμε πάλι να μιλάμε οι δυο μας μετά την τελευταία μας συνάντηση. Τόσο ταιριαστοί και τόσο μπερδεμένοι. Αυτός χαμένος στις επαγγελματικές του φιλοδοξίες κι εγώ στην προσπάθειά μου να αγαπηθώ χωρίς όρια. «Χρόνια πολλά Μελινάκι. Μη μεγαλώσεις ποτέ, μην αλλάξεις ποτέ» ήταν η ευχή του και υποσχέθηκα να τον κεράσω ποτά για να κυκλοφορήσω τις καινούριες μου φούξιες γόβες. Είναι τόσο ωραίος και έξυπνος και sexy και σε έναν ιδανικό πλανήτη όλα θα κυλούσαν τέλεια! Μα…

Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε. Το γνωστό νούμερο. «Χρόνια πολλά!». Ο Απόλυτος λακωνικός όπως πάντα στην άλλη άκρη της γραμμής. «Τι θα κάνεις σήμερα που είναι τα γενέθλιά σου;». Εμφανώς κακοδιάθετη απάντησα ότι δεν είχα κανονίσει κάτι. Φόρεσα το αγαπημένο μου λευκό φόρεμα και έμεινα να κοιτάζω το ταβάνι, χωρίς να προσμένω, χωρίς να ελπίζω, χωρίς να σχεδιάζω. Μία ώρα μετά το τηλέφωνο ξαναχτύπησε. «Έρχομαι εκεί» είπε εξίσου λιτά και απέριττα.

Είδα από το ματάκι της πόρτας ότι κρατούσε μία σακούλα. «Αυτό είναι για σένα. Χρόνια πολλά»! Δεν μπορούσα να φανταστώ το περιεχόμενο προτού το ανοίξω. Ένα υπέροχο φόρεμα από την αγαπημένη μου σχεδιάστρια. Με προέτρεψε να το φορέσω. Ήταν ακριβώς το νούμερό μου, όπως το γοβάκι της Σταχτοπούτας μετά από το χορό. «Είσαι υπέροχη. Σου πάει απίστευτα» συνέχισε και πριν προλάβω να αντιδράσω με πήρε αγκαλιά.

Και εκεί που αυτά τα γενέθλια θα ήταν μονότονα και συνηθισμένα και αδιάφορα, εκείνος τα έκανε τα καλύτερα που είχα περάσει ποτέ! Κι όταν κάναμε έρωτα με κοίταξε στα μάτια με ένα βλέμμα τόσο ονειρικό και χαμένο, που δεν είχα ξαναδεί ποτέ σε εκείνον. Εκείνη λοιπόν τη στιγμή το είδα για πρώτη φορά: είναι τόσο ερωτευμένος όσο κι εγώ.

Προσπάθησα να κρύψω το δάκρυ από τα μάτια μου, καθώς περνούσαν από μπροστά μου σαν σκηνές ταινίας, όλοι οι κόποι, οι φόβοι, το ρίσκο που έπρεπε να σηκώσω για αυτή την πολύτιμη στιγμούλα. Είχε επέλθει η κάθαρση. Το σημείο που δεν έχεις πλέον τίποτα να επιδιώκεις γιατί έφτασες στην κορύφωση. Το «Σ’ αγαπώ» που μου είπε πριν φύγει το έκανε απλώς πιο παραμυθένιο.

Μπορεί να επανέλαβα δεκάδες φορές τα ίδια λάθη, μπορεί αυτά που ξέρω για τη ζωή στα 30 και κάτι να είναι λιγότερα από αυτά που θα μάθω, μπορεί να μην παντρευτώ ποτέ τον άνδρα που αγάπησα, όμως το «Σ΄αγαπώ» μπορεί! Να τα κάνει όλα πιο υποφερτά, να ανατρέψει τα δεδομένα και να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.

Εύχομαι να βρέξει δισεκατομμύρια «Σ’ αγαπώ» σε έναν κόσμο που έμαθε να αποφεύγει την αγάπη και να θεοποιεί τη βολική αναισθησία… Έναν κόσμο σαν το δικό μου…