Η Νικόλ Δαλάτση δημιουργεί πασουμάκια από επαναχρησιμοποιημένα υλικά με τρόπο χειροποίητο και φίνο
Ο βιώσιμος και «πράσινος» κόσμος των alchimia vegan shoes που δημιουργεί η Νικόλ Δαλάτση φέρνουν στα πόδια μας το θέμα του upcycling.
Η Σμυρνιά Ρίτα Αμπατζή τραγουδούσε το 1935: «σε κοιτώ και σε ζηλεύω σαν την πέρδικα πατάς, νύχτα μέρα θα δουλεύω πασουμάκια να φοράς». Η λέξη πασούμι κρύβει στις ραφές του την τρυφερότητα μιας εποχής που τακούνια δεν υπήρχαν και τα mules δεν είχαν κατακτήσει την αγορά. Η Νικόλ Δαλάτση, με μεράκι για τη χειροποίητη δημιουργία και με στέρεη φιλοσοφία φτιάχνει φορέσιμα διαμαντάκια από υλικά που οι άλλοι πετούν, παραμελούν ή αφήνουν να καταστραφούν. «Βασικά δεν μπορώ να κρυφτώ, το ομολογώ, έχω εμμονή με την επανάχρηση, θέλω να βγω στους δρόμους και να φωνάξω: για ψαχτείτε όλοι εσείς που κατασπαταλάτε πόρους και παράγετε συνεχώς νέα προϊόντα επιβαρύνοντας το περιβάλλον. Επαναχρησιμοποιήστε νεκρά υλικά, υπάρχουν τόσα πολλά εκεί έξω που καταλήγουν στις χωματερές, είναι και αυτός ένας τρόπος να συμβάλλετε όχι μόνο στη διάσωση του πλανήτη αλλά και του κάρμα σας», λέει η σχεδιάστρια.
Έτσι λοιπόν, χειροποίητα χαλιά ή βελέντζες, κεντήματα που σε άλλες δεκαετίες μαλάκωναν την καρδιά εκείνης που τα έφτιαχνε και στόλιζαν το σπίτι της, γίνονται πασούμια. «Εμπνεύστηκα από τα ολοκέντητα πασούμια, ένα από τα βασικά εξάρτηματα της παραδοσιακής ελληνικής φορεσιάς, σημαντικά στοιχεία της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, δημιουργίες με αισθητική αξία που φανερώνουν πολλά για την κοινωνική ιστορία και τις ιδιαιτερότητες των διαφόρων χρονικών περιόδων. Για την κατασκευή τους επαναχρησιμοποιήθηκαν αγαπημένα εναλλακτικά υλικά, παροπλισμένα στα συρτάρια για χρόνια. Στο πλαίσιο της γνωστής φιλοσοφίας των alchimia vegan shoes, επιχειρώ να δώσω ένα είδος μακροζωίας στα εργόχειρα που αξιοποίησα εναλλακτικά: ένας βιώσιμος, μαγικός, κυκλικός και «πράσινος» κόσμος, που εκτός από εναλλακτική αισθητική συνεισφέρει αδιαμφισβήτητα και στο περιβάλλον, εξασφαλίζοντας εξοικονόμηση πόρων, χαμηλό ενεργειακό αποτύπωμα και διαφάνεια».
Πατώντας στο μέλλον με την τέχνη του παρελθόντος, η Νικόλ ανατρέχει σε ντουλάπες: «η παλιά υφαντή κουβέρτα, διακοσμημένη με πολύπλοκα σχέδια και εντυπωσιακά μοτίβα εμπνευσμένα από τη φύση και την παράδοση, είναι ένα έργο τέχνης. Φτιαγμένο στον αργαλειό από τη γιαγιά μου που επιστράτευσε μεράκι, νοικοκυροσύνη, υπομονή, πείρα και επιμονή για το ομορφότερο αποτέλεσμα. Η πιο στενάχωρη παιδική μου ανάμνηση ήταν η απόσυρση του αργαλειού από το σπίτι, όταν σίγησε ο μονότονος και μελωδικός ξύλινος ήχος του. Η ολόμαλλη κατακόκκινη φλοκάτη, η πλαστική σακούλα κεντημένη σταυροβελονιά, το ταγάρι, η πλεγμένη με βελονάκι κουβέρτα, το βελούδινο τραπεζομάντηλο, το σεμεδάκι, ο σταμπωτός κεντημένος πίνακας, τα πλεκτά μαξιλαράκια: αντικείμενα με ιστορία, την προσωπική ιστορία των μελών της οικογένειας ή εκείνης που τα δημιούργησε, αποκτούν στα χέρια της Νικόλ Δαλάτση νέα ζωή.
Με αέρα ελληνικό, σχεδιασμό λονδρέζικο και παραγωγή ισπανική οι τσάντες της είναι όμορφες, δωρικές και… κοσμογυρισμένες.
Η Γιαννούλα, η Λεμονιά, η Παρθενόπη, η Παυλίνα, η Μερόπη. Κάθε κομμάτι της Συλλογής χρειάζεται δυο ημέρες για να παραχθεί, από την επεξεργασία της «πρώτης ύλης», του σχολαστικού καθαρισμού του και του μονταρίσματος για να αποκτήσει το τέλειο φινίρισμα και να είναι φορέσιμο, αναπαυτικό και υπέροχο. Η Τριάδα, η Στεργιανή και η Ροδούλα είναι ιστορίες γυναικών που τη βιωσιμότητα, το upcycling, όπως το συνηθίζουμε πια να το λέμε, ήταν πρακτικές που τηρούσαν ως κομμάτι της οικιακής τους οικονομίας. Βασική αρχή της Alchimia είναι η επανάχρηση για μια βιώσιμη, ηθική μόδα. Σε παλιότερες συλλογές της, χρησιμοποιούσε εγκαταλελειμμένα γεωτεχνικά υλικά από θερμοκήπια, τα οποία συνδύαζε με νήμα από πλαστικές σακούλες. «Υπάρχουν αρκετά υλικά εκεί έξω τα οποία μπορούν να επαναχρησιμοποιηθούν, να μεταμορφωθούν και να δώσουν ένα καλό αποτέλεσμα ώστε να αποφεύγεται οι κατασπατάληση πόρων και ενέργειας για περιβαλλοντικούς λόγους».
Με αέρα ελληνικό, σχεδιασμό λονδρέζικο και παραγωγή ισπανική οι τσάντες της είναι όμορφες, δωρικές και… κοσμογυρισμένες.
