Η Μαργαρίτα Γκάλη — Φωτογραφία: Εμυ Καββαδία

Fashion

Ένα κέντρο βιώσιμης μόδας στα Εξάρχεια έστησε η Μαργαρίτα Γάλι

Για χειροποίητα, ανακατασκευασμένα, vintage, second hand με ιστορία, ρούχα που τα ράβεις μόνος σου, «ηθικά» κομμάτια και παλιές αγάπες

A Place to Dress Strangers: To κέντρο βιώσιμης μόδας της Μαργαρίτας Γάλι στα Εξάρχεια

«Earth is a place to dress strangers and we are proud to be part of it». Μια φράση - tribute σε ένα από τα αγαπημένα της shoegaze συγκροτήματα, τους A Place To Bury Strangers, συνοψίζει τη φιλοσοφία γύρω από το κέντρο βιώσιμης μόδας που έστησε η σχεδιάστρια Μαργαρίτα Γάλι πριν από μερικές μέρες στα Εξάρχεια. Με βασική της αρχή την ηθική μόδα και υποστηρίκτρια του «zero waste fashion», αποφάσισε να ξεκινήσει το δικό της project στο κέντρο της Αθήνας με χειροποίητα ρούχα, vintage, second hand, κάποια σχεδιασμένα και ραμμένα από την ίδια με οικολογικά και ανακυκλώσιμα υλικά. Την γνωρίσαμε για να μας εξηγήσει τον τρόπο με τον οποίο οραματίζεται να παρακινήσει τον κόσμο να μειώσουν το περιβαλλοντικό αποτύπωμα της μόδας και για τη θέση που κατέχει το χειροποίητο ρούχο, σε μία εποχή που χαρακτηρίζεται από την ταχύτητα, την εναλλαγή εικόνων και την κουλτούρα του «fast fashion».

Φωτογραφία: Έμυ Καββαδία

«Γύρω στα 19, είχα πάει σε μια συναυλία και φορούσα κάτι που είχα πάρει από τα γνωστά fast fashion μαγαζιά του κέντρου. Εκεί που πίνεις ήρεμα την μπίρα σου, και περιμένεις να βγει το band, γυρνάς και βλέπεις στο 1,5 μέτρο το ίδιο ρούχο σε άλλο σώμα. Ε, εντάξει, δεν ξενερώνεις; Έτσι ξεκίνησα λοιπόν το ψάξιμο με τα second hand, που φοράω μέχρι και τώρα. Όμως και πάλι κάτι έλειπε. Ήθελα να βγάλω κάτι δικό μου, (κάτι που δεν μπορεί να υπάρξει σε καμία άλλη συναυλία). Οπότε με μηδενική βάση ξεκίνησα το 2009 να ράβω ρούχα στο χέρι. Μια φίλη είδε τη λόξα και μου έκανε δώρο μια οικιακή ραπτομηχανή. Ερωτεύτηκα, δεν είχα ξανανιώσει τόσο γεμάτη. Έκανα πειράματα με υφές και σχέδια, το χόμπι έγινε φουλ time καψούρα, οπότε αποφάσισα να το σπουδάσω. Ταυτόχρονα δούλευα και δεν έκανα το "dream job", οπότε είχε πολύ μεγάλο αντίκτυπο στην ψυχολογία μου όλο αυτό. Στο "A Place to Dress Strangers", συνδύασα την αγάπη μου για την ένδυση και τους ανθρώπους, τον πλανήτη και τις βρόμικες κιθάρες». Αυτά μου λέει η Μαργαρίτα όταν τη ρωτάω πως ξεκίνησε το σχέδιο στην ζωή της, προκειμένου να ξετυλίξουμε σιγά σιγά το κουβάρι της πορείας της για να φτάσουμε στο σήμερα.

Συζητώντας, συμφωνούμε πως το global κίνημα του sustainable fashion, που έγινε launch το 2013, το «Who made my clothes», δίνει εξηγήσεις σε ερωτήματα που σχετίζονται με την κουλτούρα του «throw away» και βοηθάει τον καταναλωτή να κάνει πιο ηθικές αγορές. Για παράδειγμα, τι ρούχα φοράμε, από τι υλικά και με ποιο ηθικό κυρίως κόστος έφτασε αυτό το μπλουζάκι που πήραμε χθες με μόνο 9.90 ευρώ στα χέρια μας; Πολλά από αυτά φτάνουν σε εμάς χωρίς να σκεφτούμε ποτέ ποιος τα έφτιαξε και μέσα σε τι συνθήκες. Με αφορμή αυτό καταλήγουμε στο ντοκιμαντέρ για το Rana Plaza, τη βιοτεχνία ρούχων που γκρεμίστηκε κοντά στην περιοχή του Μπαγκλαντές το 2013, στοιχίζοντας τη ζωή σε πάνω απο 1.000 άτομα. Η υποδομή δεν πληρούσε τις απαραίτητες κτηριακές προδιαγραφές, ενώ ανθρώπινο δυναμικό που εργαζόταν εκεί δεν είχε πρόσβαση σε βασικά δικαιώματα, όπως η υγεία και η παιδεία.

Φωτογραφία: Έμυ Καββαδία

«Η πανδημία σε συνδυασμό με την άνοδο που απέκτησε ούτως ή άλλως η βιώσιμη μόδα τα τελευταία χρόνια, νομίζω έδωσε μια νέα ώθηση στον κλάδο. Η μόδα παράγει εκατομμύρια τόνους σκουπίδια κάθε χρόνο και ο πλανήτης μας μάς το έχει κάνει πλέον ξεκάθαρο ότι δεν προλαβαίνει να καθαρίζει το χάλι που αφήνουμε στο πέρασμά μας. Οπότε νομίζω ότι το ethical είναι η απάντηση της γενιάς μας σε αυτή την κατάσταση. Το zero waste δεν είναι και τόσο γνωστό στην Ελλάδα -αλλά σίγουρα αρχίζει να ακούγεται. Όπως και να έχει έχουμε δρόμο μπροστά μας. Για πολλές δεκαετίες ζούσαμε με τη νοοτροπία ότι τα ρούχα είναι εφήμερα. Παίρναμε ένα μπλουζάκι για μια έξοδο και μετά κατέληγε στο πίσω μέρος της ντουλάπας πριν βρεθεί στα σκουπίδια. Ο κόσμος θα πρέπει να γνωρίζει ότι ένα συνθετικό ύφασμα μένει στο περιβάλλον για πάντα, δεν απορροφάται ή διασπάται. Αυτό καλό είναι να μείνει στο μυαλό μας την επόμενη φορά που θα πάμε να πάρουμε ένα t-shirt που έχουμε σκοπό να βάλουμε μία φορά».

Φωτογραφία: Έμυ Καββαδία

Στο κέντρο βιώσιμης μόδας μπορεί να βρει κανείς vintage και second hand ρούχα, τσάντες και αξεσουάρ από παλιές κοκέτες. Έπειτα χειροποίητα ρούχα που φτιάχνει η Μαργαρίτα, φορέματα, σακάκια, κιμονό, είτε με οικολογικά υφάσματα είτε με υφάσματα που έχουν προκύψει από φύρα άλλων παραγωγών από τοπικές επιχειρήσεις, που τα παίρνει και τους δίνει μια νέα ζωή ή ανακατασκευάζει για να ταιριάξουν στην αισθητική της. Για παράδειγμα, μια shopping bag που μπορεί κανείς να βρει στο μαγαζί είναι φτιαγμένη από μια παλιά μαξιλαροθήκη και μια vintage ποδιά. Τις δημιουργίες τις χαρακτήρίζει «κομμάτια με ιστορία, με ενέργεια, παλιές αγάπες». Όλα τα επιλέγει η ίδια ένα προς ένα, σε πολλές περιπτώσεις μετά από πολύωρες βιντεοκλήσεις με τους προμηθευτές.

«Στη μόδα, στόχος μου είναι να να αναδείξω την ήδη υπάρχουσα ομορφιά που ο καθένας μας έχει μέσα του. Δεν περιορίζομαι σε ταμπέλες ούτε με ικανοποιεί να φτιάχνω μόνο ένα είδος ρούχου, μόνο βραδινές τουαλέτες ή μόνο καθημερινά ρούχα, για παράδειγμα, και σίγουρα αποφεύγω τη λογική του να ακολουθώ τις τάσεις της μόδας. Πιστεύω βαθιά ότι δεν είναι όλα τα ρούχα για όλους. Δυστυχώς έχουμε μάθει να ακολουθούμε καλούπια αλλά δεν είμαστε όλοι ίδιοι για να φοράμε τα ίδια. Σχεδιαστικά με εκφράζει το non casual-casual. Δηλαδή, μου αρέσει να μπορώ να βάλω το ίδιο ρούχο και για μια μπίρα και σε μια επαγγελματική συνάντηση. Για εμένα η μόδα είναι έκφραση, μας ξεχωρίζει και μας ενώνει. Εκφράζομαι μέσα από αυτή και στο "A Place to Dress Strangers" θέλω να προσφέρω ευκαιρίες έκφρασης σε όλους».

Φωτογραφία: Έμυ Καββαδία

Μεγάλο ενδιαφέρον έχουν και τα cut & sew είδη, για τους ερασιτέχνες ή τους τολμηρούς που θέλουν να δοκιμάσουν να ράψουν το δικό τους ρούχο. Η σχεδιάστρια τους προμηθεύει με κομμένο ύφασμα και οδηγίες ραφής προκειμένου να του δώσουν οι ίδιοι την τελική μορφή που επιθυμούν. Και έπειτα Το "A Place to Dress Strangers" συνεργάζεται πάνω σε σεμινάρια πατρόν, με μία μη κερδοσκοπική οργάνωση (Threads of Hope) που παρέχει ευκαιρίες εργασίας, απασχόλησης και ψυχολογικής υποστήριξης σε επιζήσασες trafficking.

Δεν μπορούμε παρά να ρωτήσουμε τη Μαργαρίτα αν είναι εύκολο για ένα νέο άτομο να στήσει την επιχείρησή του από το μηδέν στην ελληνική πραγματικότητα όπως είναι διαμορφωμένη σήμερα. Η ίδια θα μας πει πως δεν είναι εύκολο αλλά δεν είναι και ακατόρθωτο, ενώ όλο και περισσότεροι νέοι φαίνονται να ψάχνονται γύρω από το επιχειρείν είτε για οικονομικούς είτε για ψυχολογικούς λόγους. Στην περίπτωσή της, σημαντική βοήθεια έλαβε από τον οργανισμό The People's Trust, που στηρίζει οικονομικά και συμβουλευτικά νεοσύστατες και υφιστάμενες επιχειρήσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. «Νομίζω πως οι περισσότεροι νέοι στην ηλικία μου δεν καλύπτονται πια με μια δουλειά 9 με 5. Θέλουν κάτι δικό τους, κάτι να "ταΐζει" την ψυχή τους και να τους γεμίζει. Το να ανοίξει κάποιος επιχείρηση εν μέσω οικονομικής και υγειονομικής κρίσης είναι ένα ρίσκο. Αλλά τι είναι η ζωή χωρίς ρίσκα και ποιος από εμάς δεν έχει πάρει ποτέ του; Μότο μου είναι, αν δεν προσπαθήσεις, οι πιθανότητες θα είναι πάντα μηδέν».

Φωτογραφία: Έμυ Καββαδία