Δάφνη Βαλέντε: «Δουλεύω υφάσματα που "συγχωρούν" τις ατέλειες»

Τα ρούχα της Δάφνης Βαλέντε τα έχετε δει σε εξώφυλλα περιοδικών, σε επιδείξεις μόδας, σε διεθνείς εκθέσεις, ακόμα και στο «My style rocks». Προσιτή υψηλή ραπτική, εντυπωσιακά χρώματα, zero waste φιλοσοφία και αγάπη για το γυναικείο σώμα. Μια δημιουργός με ξεχωριστή τεχνογνωσία, έντονο ελληνικό στοιχείο και έμφαση στη θηλυκή πλευρά του πλισέ. Παρόλα αυτά, υπάρχει κόσμος που εδώ και χρόνια αμφισβητεί το ταλέντο της και ίσως ήρθε η στιγμή αυτό να αλλάξει. Kατευθύνομαι στο μαγάζι της στην οδό Κορνάρου, βλέπω πελάτισσες να μπαινοβγαίνουν συνεχώς, αλλά στο τέλος καταφέρνουμε να κουβεντιάσουμε με ησυχία.

Στο μαγαζί σας πρωταγωνιστούν σχέδια σε διαφορετικά τα χρώματα και πλισέ γραμμή. Πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε με τη συγκεκριμένη τεχνική; Από πού προέκυψε αυτή η έμπνευση; 

Όλα άρχισαν όταν ακόμα σπούδαζα στο Saint Martins. Μόλις είχαμε δει μια έκθεση του Marianno Fortuny και πραγματικά είχα μαγευτεί. Πρόκειται για έναν σχεδιαστή που με επηρέασε σημαντικά στην πορεία μου, μιας και στα σχέδιά του παρουσιάζονταν συχνά ελληνικές αναφορές. Όταν τελείωσα τις σπουδές και επέστρεψα στην Ελλάδα, ξεκίνησα δειλά δειλά να φτιάχνω μια πλισέ φούστα, αργότερα μία πλισέ μπλούζα, καταφέρνοντας τελικά να συνθέσω ολοκληρωμένες συλλογές. Σκέψου πως η πρώτη συλλογή είχε ως βάση υφάσματα ορθόδοξων παππάδων, με σεβασμό πάντοτε προς την ελληνική θρησκεία.

Όλα αυτά συνέβησαν πολλά χρόνια πριν. Όπως θα δεις και σε φωτογραφίες, ήδη από το 1990 εμφανίζονται στις σελίδες περιοδικών δημιουργίες μου. Παρόλα αυτά, εκείνα τα χρόνια στη χώρα μας υπήρχε έντονη ξενομανία, ο κόσμος θαύμαζε ό,τι προέρχονταν από το εξωτερικό αλλά ήταν καχύποπτος με τους Έλληνες σχεδιαστές. Πολλοί βλέποντας τα σχέδιά μου τα χαρακτηρίζαν ως Japanese design, κάτι το οποίο θεωρώ άδικο, διότι η ελληνική με την ιαπωνική φιλοσοφία είναι δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι.

Θα θέλατε να μας περιγράψετε αυτές τις δύο τεχνικές;

Θεωρώ πως είναι σημαντικό να σημειωθούν οι διαφορές που παρουσιάζονται μεταξύ τους, μιας και πρόκειται για διαφορετικές προσεγγίσεις. Στην ιαπωνική τεχνική, το ρούχο βασίζεται στη γεωμετρία, όντας πιο απομακρυσμένο από τη γυναικεία σιλουέτα. Πρώτα ράβεται και μετά πλισάρεται, επιτρέποντας έτσι εύκολη μαζική παραγωγή. Στην ελληνική τεχνική και συγκεκριμένα στον τρόπο που δουλεύω εγώ, τα πράγματα λειτουργούν αντίστροφα. Στόχος είναι να προσαρμοστεί το ύφασμα στη γυναίκα, όχι το αντίθετο. Έχω εφεύρει μια δική μου τεχνογνωσία γλυπτού ρούχου, κατατάσσοντας τα σχέδιά μου στην κατηγορία προσιτής υψηλής ραπτικής. Είναι δηλαδή μια διαδικασία στην οποία ξεκινάω από την κούκλα, πλάθοντας πάνω της το ύφασμα και δίνοντας μορφή όπως στα γλυπτά. 

Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να αγκαλιαστεί όσο το δυνατόν πιο όμορφα το σώμα, αναδεικνύοντάς το. Πρόκειται για έναν δύσκολο τρόπο παραγωγής, μιας και απαιτεί αρκετό χρόνο και έμφαση στη λεπτομέρεια, για αυτό και όταν έρχεται καινούριο μέλος στην ομάδα μας, ίσως ζοριστεί τον πρώτο καιρό.

Πολλοί πιστεύουν πως το πλισέ προσθέτει περιττό όγκο σε μια σιλουέτα, πως αποτελεί μια δύσκολη επιλογή. Ωστόσο τα ρούχα σας είναι όλα one size και ανταποκρίνονται σε διαφορετικούς τύπους σώματος. Πώς το έχετε καταφέρει αυτό; 

Όταν ήμουν νέα σχεδιάστρια ακόμα, η αλήθεια είναι πώς αγαπούσα πολύ τις στενές γραμμές, τα ρούχα μου απευθύνονταν κυρίως σε skinny γυναίκες. Μεγαλώνοντας όμως συνειδητοποίησα, πόσο σπουδαίο είναι να έχεις την μαεστρία να ντύνεις κάθε σώμα. Η φράση «Λυπάμαι, δεν υπάρχει κάτι για εσάς» είναι κάτι που απεχθάνομαι να ακούω σε οποιοδήποτε κατάστημα. Στα αυτιά μου μοιάζει σχεδόν εφιαλτικό και πολύ προσβλητικό.  Έτσι αποφάσισα πως στο δικό μου μαγαζί, θα έχω ρούχα που μπορούν να φορεθούν από κάθε θηλυκότητα, κάνοντάς την να αισθάνεται άνετα αλλά κυρίως όμορφα.

Σαφέστατα αυτό δεν είναι κάτι απλό, όμως όταν υπάρχει πραγματική διάθεση όλα γίνονται. Χρησιμοποιώ συνθετικό υλικό, διότι αν και το ιδανικό θα ήταν το μετάξι, λόγω της φυσικότητάς του χάνει πολύ εύκολα τη φόρμα που του δίνεις. Έτσι μετά από αρκετή έρευνα, βρήκα μια εταιρία στην Ολλανδία με υφάσματα οικολογικής πιστοποίησης, δίχως να ρυπαίνουν το περιβάλλον. Αφού έρθουν από την Ολλαδνία, μεταφέρονται στη Θεσσαλονίκη όπου πλισάρονται και ύστερα φτάνουν σε εμάς στην Αθήνα. Δουλεύουμε έτσι με μία πιέτα πολύ λεπτή, ένα ύφασμα που όπως μου αρέσει να λέω «συγχωρεί» τις ατέλειες που μπορεί να θεωρεί μια γυναίκα πως έχει.

Εκτός από το υλικό είναι πολύ σημαντικό και το χρώμα που θα επιλέξω σε κάθε σχέδιο, διότι με το πλισάρισμα η απόχρωση αρκετά συχνά αλλάζει. Θεωρώ πως είμαι καλή στο να ξεχωρίζω το ιδανικό χρώμα, αλλά πάντοτε αφιερώνω χρόνο στη διαδικασία αυτή.

Γιατί ήταν τόσο σημαντικό να βρείτε ύφασμα με οικολογική πιστοποίηση, φτάνοντας μέχρι το εξωτερικό; 

Ο τρόπος ζωής μου ήταν ανέκαθεν έντονα συνδεδεμένος με τη φύση και το περιβάλλον. Τάσσομαι υπέρ της zero waste φιλοσοφίας, για αυτό άλλωστε και έχω δημιουργήσει σκουλαρίκια από πλαστικά μπουκάλια. Η φύση πάντα ήταν πηγή έμπνευσής και θεωρώ πως της αξίζει σεβασμός και φροντίδα. Δεν θα μπορούσα να επιλέγω υλικά τα οποία δεν ανταποκρίνονται στις αρχές μου. 

Τα ρούχα σας σε ποιες γυναίκες απευθύνονται; Μπορεί να τα φορέσει κάποια από το πρωί μέχρι το βράδυ;

Νομίζω φτιάχνω ρούχα για μια γυναίκα σαν εμένα, λίγο ψαγμένη που έχει ενδιαφέρον για τις τέχνες, διαβάζει, είναι μία εργαζόμενη που βλέπει την πρακτική πλευρά των ρούχων. Αγαπάει τα ταξίδια και θέλει να βάζει εύκολα τα ρούχα στη βαλίτσα, δίχως να τσαλακώνονται. Για αυτό άλλωστε και υπάρχουν σχέδια για όλες τις ώρες της ημέρας, απλά στο δικό μου brand δίνουμε έμφαση στο ελαφρύ cocktail έδνυμα, λόγω της μεγάλης ζήτησης. 

Είστε μια σχεδιάστρια διεθνούς φήμης, ασχολείστε σχεδόν σαράντα χρόνια με την μόδα και έχετε συνεργαστεί με σπουδαίους ανθρώπους του χώρου. Τι συνέβη λίγο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων και αποφασίσατε να στείλετε ένα απρόσμενο δελτίο τύπου; 

Νομίζω πως ήμουν επιτέλους πιο ώριμη και έτοιμη να μιλήσω ανοιχτά, για ένα θέμα που με απασχολεί χρόνια. Από την αρχή της πορείας μου μέχρι και σήμερα, πολλοί με συγκρίνουν με τον γνωστό Ιάπωνα σχεδιαστή, με ορισμένους να θεωρούν πως αντιγράφω την τεχνική του. Προσωπικά, πάντοτε πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω, ότι ο κάθε καλλιτέχνης έχει το δικό του ύφος και στιλ, δεν χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις. Ωστόσο στη δική μου ιστορία αυτό δεν συνέβαινε πάντα.

Όταν άνοιξα το κατάστημα στο κέντρο της Αθήνας, αποφάσισα να το μοιραστώ με φωτογραφίες και βίντεο μέσω social. Υπήρξαν πολλά σχόλια, με τα περισσότερα θετικά. Θυμάμαι όμως χαρακτηριστικά ένα που υπονοούσε πως η δουλειά μου δεν είναι πρωτότυπη αλλά προϊόν αντιγραφής. Επέλεξα να το παραβλέψω. Στο κατάστημα βρίσκομαι σχεδόν κάθε μέρα, συναναστρέφομαι πολύ κόσμο, κάτι το οποίο απολαμβάνω γιατί θέλω να γνωρίζω τον πελάτη. Δεν σου κρύβω όμως, ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν άτομα που μπαίνουν στο μαγαζί και αναφέρονται μονίμως στο Japanese design. Τότε εγώ τους εξηγώ ότι κάνουν λάθος και περιγράφω την τεχνογνωσία και προσέγγισή μου, για να καταλάβουν την πραγματική αξία όλων όσων βλέπουν. Αυτό λοιπόν ήταν που με ταρακούνησε, το feedback του κόσμου. Για αρκετά χρόνια είχα ατελιέ, ήμουν ας πούμε πιο απομονωμένη, αλλά τώρα με το κατάστημα ήρθα για πρώτη φορά σε τόσο έντονη και άμεση επαφή με τον καταναλωτή.

Τι είναι αυτό που σας έχει ενοχλήσει περισσότερο σε όλη αυτή την ιστορία;

Η σύγκριση δεν με πειράζει ιδιαίτερα, διότι γνωρίζω πολύ καλά το πόσο έχω προσπαθήσει, τι δουλειά έχω αφιερώσει σε κάθε κομμάτι. Για τον λόγο όμως αυτό, με πληγώνει βαθιά το ότι μπορεί κάποιος να πιστέψει με ευκολία, πως είμαι ικανή να αντιγράψω το έργο κάποιου άλλου.

Αισθάνομαι αδικημένη, διότι πολύς κόσμος αγνοεί ότι ξεκίνησα να ασχολούμαι με το πλισέ οκτώ χρόνια νωρίτερα από τον Ιάπωνα σχεδιαστή. Νιώθω πλέον ότι δεν μου αξίζει όλο αυτό. Ξέρω πολύ καλά, πως όσες εντυπωσιακές αφηγήσεις και αν κάνω, δίχως αποδείξεις ελάχιστοι θα με πιστέψουν. Για αυτό αποφάσισα να συγκεντρώσω ό,τι φωτογραφίες και άρθρα υπήρχαν για της δημιουργίες μου, με ημερομηνίες και τίτλους, ώστε να εξαφανιστεί κάθε αμφιβολία και παρερμηνεία.

Θέλω να δικαιωθώ, γιατί ξέρω ότι μου αξίζει.