Flip in the city #2

Kαλοκαίρι. Σαράντα βαθμοί, η φύση χρυσίζει και τα κορμιά κοκκινίζουν. Τότε, στο πρώτο κάψιμο από τον ήλιο, είναι που καταλαβαίνω πως οι αγκαλιές με τον Κώστα στη σκέψη των οποίων δάκρυζα το καταχείμωνο, δεν είναι ακριβως αυτό που ζητάω. Η διάθεση μου αλλάζει και ο μόνος λόγος που κοιτάω Τον Άνθρωπο Του Χειμώνα στα μάτια είναι γιατί κάπου στο βάθος τους αχνοφαίνεται μια παραλία, μια ξαπλώστρα και ένα σετ κοιλιακών που πάνω τους μπορείς να παίξεις τρίλιζα. Τα πάρτι δεν είναι ποτέ αρκετά και τα κορμιά που περνάνε -περισσότερο από το κεφάλι παρά από το κρεβάτι μου- σταματούν μόνο όταν ανάβει κόκκινο για να περάσουν «αυτές οι μέρες του μήνα».

Όσο και να προσπαθήσω να ξυπνήσω τον καλό άνθρωπο, που είμαι σίγουρη ότι κοιμάται κάπου μέσα μου,δεν μπορώ να κάνω σπούνινγκ με τον Κώστα, που ναι, τον χειμώνα κρατούσε τα πόδια μου ζεστά, αλλά με 40 βαθμούς μου είναι τόσο χρήσιμος όσο μια λακ στον Μπρους Γουίλις. Ακόμα κι αν έκανα την προσπάθεια να ανεχτώ τις ιδρωμένες αγκαλίτσες στις 9 η ώρα το πρωί , αυτό που δεν θα μπορούσα με τίποτα να αντέξω είναι η επιμονή του να πάμε σε μια «τέλεια» παραλία ή σε ένα «τέλειο» μπιτς μπαρ. Γιατί αυτή η αναζήτηση της «τελειότητας» σημαίνει ένα δίωρο πάνω σε μία πάπια ή μεσα σε ένα αυτοκίνητο που δεν έχει κλιματισμό, για να φτάσουμε τελικά σε μια παραλία γεμάτη χίπστερζ, εναλλακτικά στοιβαγμένους σε 10τμ άμμου ή σε ένα μπιτσόμπαρο που πασχίζει να μοιάσει με το Σούπερ Παραντάις όσο η Τατιάνα με την Όπρα.

Ακόμα χειρότερο μου φαίνεται το σενάριο των κοινών διακοπών μας: Κάμπινγκ στον Άη Γιάννη ή παραθερισμός στο σπίτι του κολλητού του στην Εύβοια. Η παρέα του, εγώ και ένα τάβλι, που ο ήχος από τα πούλια και τα ζάρια του θα με κάνουν να νοσταλγώ τη βαριοπούλα του Κυρ Σταύρου του γείτονα, ο οποίος για ένα ολόκληρο καλοκαίρι προσπαθούσε να γκρεμίσει τη μάντρα του σπιτιού του. Ένα ατέλειωτο βασανιστήριο που θα διακόπτεται μονάχα απ’ τους επικών διαστάσεων καυγάδες μας για θέματα υψίστης σημασίας, όπως το ποιος θα έπρεπε να είχε πάρει το νεσκαφέ που τελείωσε.

Και βέβαια υπάρχει και ο Σκανδιναβός Θεός. Το αγόρι από τη βόρεια Ευρώπη, με τα ξανθά του μαλλιά και το σταρένιο δέρμα που μετά από ένα σέικερ καμικάζι θα με βλέπει σαν τη θεά Αφροδίτη μπροστά στους μαρμάρινους ναούς του Αιγαίου όπου και θα με απαθανατίζει με το υπερσύγχρονο κινητό του. Η στιγμή που θα σου την πέσει αυτό το αγόρι και εσύ αντί να κουρνιάσεις στα άρια μπράτσα του θα γυρίσεις και θα του πεις «Sorry but I am taken» ενώ δίπλα σου εμφανίζεται ο Γιώργος, είναι πιο δραματική και από το τέλος του Μίλιον Ντόλαρ Μπέιμπι. Πιο δραματική και από τα τρία κιλα που πήρα στις τελευταίες διακοπές με τον καλό μου. Τρία κιλά σε μια βδομάδα διακοπών. Δεν έχει πλάκα. Γιατί το αγόρι μου την είχε δει φουντ τούριστ και ήθελε να γυρίσουμε όλα τα εστιατόρια για τα οποία διάβασε στο σάιτ του Ευτύχη Μπλέτσα και νόμιζε πως το πιο ρομαντικό πράγμα στον κόσμο, εκτός απ’ τους Πυξ Λαξ, είναι να με μπουκώνει καλαμαράκια.

Οπότε το ιδανικό σχέδιο για φέτος το καλοκαίρι δεν είναι με κανέναν Κώστα. Είναι με τις φιλενάδες μου στη Ρόδο να αλωνίζουμε τις παραλίες, να μαλώνουμε για το ποια θα μπει πρώτη στο ντουζ και για το αν το μαγαζί που θα πάμε σηκώνει τακούνι ή παντόφλα. Που με αγαπάνε όταν κάνω γυμνισμό εκεί που δεν πρέπει και με κερνάνε ποτά όχι γιατί με γουστάρουνε, αλλά για να με πάρει ο ύπνος στο δωμάτιο ενώ αυτές θα ερωτοτροπούν στα διπλανά κρεβάτια. Όσο για τα ζευγάρια που βλέπω γύρω μου και που κατά βάθος μπορεί και να ζηλεύω, πιθανότατα θα έχουν χωρίσει μέχρι το Σεπτέμβρη. Και αν τελικά ξεπεράσουν ενωμένοι τα πρωτοβρόχια, μπορεί να ζηλεύουν αυτοί που ο ξανθός Άδωνις βρήκε το δρόμο του στην αγκαλιά μου, και τον εκμεταλλεύτηκα μέχρι αηδίας και περάσαμε και φίνα, αντί να πηγαίνω για μπάνιο με τον Χρήστο και «τα παιδιά», να παρακολουθώ τουρνουά ασσόδυο και να μπουκώνομαι καλαμαράκια.

Eικονογράφηση: Benoit Pare