Καλοχειμωνάκηδες, πονάτε; Το καλοκαίρι είναι Κατάσταση, όχι Εποχή

Υπάρχουν άνθρωποι που τρελαίνονται για το καλοκαίρι κι άνθρωποι που δεν το αντέχουν – έχω φίλους/ες και από τις δύο κατηγορίες, απλώς εγώ ανήκω στην πρώτη: πετάω τη σκούφια μου για ελληνικό καλοκαίρι, ζέστη, λιακάδα, θάλασσα, παραλία, μαγιό και όλα όσα έχουμε συνδυάσει στο μυαλό μας με καλοκαιρινές σχολικές διακοπές.

Ίσως επειδή μεγάλωσα στην Καβάλα, όπου το καλοκαίρι είναι Κατάσταση και όχι απλή Εποχή, ίσως επειδή οι γονείς μας, όσο ήμασταν μικροί, είχανε ένα εξοχικό στη Θάσο και μας είχαν καλομάθει με διακοπές βουνό-και-θάλασσα, μόλις μπει ο Ιούνιος αρχίζω να αλλάζω συναισθηματικο-ψυχολογικά. Όσο ανεβαίνουν οι θερμοκρασίες, δηλαδή, κι ενώ η δεύτερη κατηγορία των φίλων μου διαμαρτύρεται για τη ζέστη, τόσο φτιάχνει η διάθεσή μου.

Με έναν αδικαιολόγητο ζεμανφουτισμό, αναβάλλω όλες τις εκκρεμότητες για το φθινόπωρο, που είναι γνωστό ότι δεν φτάνει ποτέ, όπως και το αύριο (το έχει πει η Τζάνις Τζόπλιν): και τα δύο, γίνονται αφηρημένες έννοιες το καλοκαίρι, καθώς μετατίθενται προς το θολό μέλλον όλα τα δυσάρεστα, από εξετάσεις υγείας, εξαγωγές δοντιών, επισκέψεις σε γιατρούς, μέχρι διακανονισμοί, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, τραπεζικά και άλλα σκληρά θέματα, όπως και πρακτικά, π.χ. αλλαγή παρόχου, έκδοση νέας ταυτότητας, παράβολο διαβατηρίου κ.λπ., κ.λπ.

Όσο τα παιδιά μου ήταν μικρά, είχα την καλύτερη δικαιολογία για να (τα) τρέχω σε παραθαλάσσια μέρη, μια και τα παιδιά χρειάζονται θάλασσα οπωσδήποτε, προκειμένου να ρίξουν μπόι/να μεγαλώσουν σωστά/να φτιάξουν ωραίες αναμνήσεις, τις οποίες θα αφηγούνται μετά από χρόνια στους ψυχαναλυτές τους.

Τον χειμώνα τον περνάω με το μυαλό μου στο καλοκαίρι, προσπαθώντας να μαζέψω λεφτά για «διακοπές», ακόμα και τώρα που τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει, που ζήτημα είναι αν θέλουν να περάσουν πέντε ή δέκα μέρες μαζί μου σε παραθαλάσσιο μέρος. Το παραθαλάσσιο μέρος λάμπει μέσα στο μυαλό μου σαν Ιερό Δισκοπότηρο μέχρι να φτάσει ο Ιούνιος, που το αισθάνομαι πια πολύ κοντά, και ο Ιούλιος, που θέλω να την κοπανήσω άμεσα από την Αθήνα προς κάποιο παραθαλάσσιο μέρος, βασικά τη Θάσο και την Καβάλα, για όσο γίνεται περισσότερες μέρες.

© Unsplash

Υπάρχουν κάποια πράγματα τα καλοκαίρια που δεν αρέσουν σε κανέναν:

• Οι ταξιτζήδες που αρνούνται να μας πάρουν από το Μοναστηράκι, επειδή δεν είμαστε τουρίστες, τους οποίους θα μαδήσουν πιο άνετα.
• Οι τουρίστες, που είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ! Στηρίζουν την οικονομία μας, αλλά έλεος.
• Ο συνωστισμός στα νησιά: π.χ. έχοντας πάει στη Νίσυρο Ιούνιο, ξαφνιάστηκα όταν μια φίλη μου την έθαψε, για το πόσο ΑΦΟΡΗΤΗ είναι τον Αύγουστο, που δεν βρίσκεις μισή πιθαμή σε καμία αμμουδιά για να απλώσεις την πετσέτα σου.
• Ο συνωστισμός στα νησιά, που περιμένεις μια ώρα για να φας μια χωριάτικη στη μέση ταβέρνα, κι είναι και χάλια η χωριάτικη, κλαις τα (κάμποσα) λεφτά σου.
• Το πατείς-με-πατώ-σε σε αεροδρόμια, λιμάνια, πλοία, λεωφορεία, τρένα, αεροπλάνα… παντού. Το αδιαχώρητο σε όλα τα φέρι, πλοία και δελφίνια, που βουλιάζουν από κόσμο αλλά δεν σταματάνε να φορτώνουν.
• Οι ουρές παντού, από τον καφέ-στο-χέρι μέχρι τις τουαλέτες στο μπιτσόμπαρο.
• Οι τιμές στα ενοικιαζόμενα δωμάτια («Τίποτα κάτω από 100 ευρώ τη βραδιά!»), όπως και οι τιμές στις ταβέρνες, τα εστιατόρια… και τα εισιτήρια για αεροπλάνα, πλοία, φέρι και δελφίνια.
• Τα πολύ παγερά αιρκοντίσιον στα μαγαζιά, στα οποία μπαίνεις ιδρωμένη και την αρπάζεις.
• Η πολλή ζέστη στην Αθήνα, σε συνδυασμό με τα παγερά αιρκοντίσιον στα μαγαζιά.
• Τα κουνούπια.

© Unsplash

Σχετικό Άρθρο

Lifestyle

Καλοκαίρι χωρίς μύγες, σκνίπες, κουνούπια: Φυτά που απωθούν τα έντομα

Αρωματικά βράδια χωρίς τσιμπήματα

Μπήλη Στεφανή 13.07.2025

Αλλά υπάρχουν άλλα τόσα που μας αρέσουν, ή που αρέσουν σε εμένα, στο μέσο ελληνικό καλοκαίρι, και σας τα γράφω μήπως τους δώσετε λίγη παραπάνω σημασία:

• Ο καλός καιρός, ο καθαρός ουρανός, το ωραίο (κι ας είναι κλισέ) φως.
• Η θάλασσα, όπου κι αν την πετύχεις. Η παραλία που πηγαίνεις για μια βουτιά με λίγη ή πολλή ταλαιπωρία, αναλόγως με το πόσο μακριά της μένεις.
• Τα τζιτζίκια και οι γρύλλοι.
• Τα πανέμορφα νησιά… ή τα επίσης νόστιμα παραθαλάσσια μέρη, μια και τα νησιά τα ίδια είναι κομματάκι απλησίαστα.
• Τα βράδια με φεγγάρι σε ρουφ γκάρντεν.
• Τα βράδια με φεγγάρι σε παραλίες.
• Τα μπιτσόμπαρα.
• Τα καλοκαιρινά, αντάιγ μπαρ και εστιατόρια.
• Τα παρεό, τα μαγιό, οι σαγιονάρες, τα καπέλα, τα φορεματάκια «παραλίας» – όλα όσα έχουμε συνδυάσει με καλοκαίρι.
• Οι ψάθες και πετσέτες θαλάσσης. Τις πετσέτες τις χρησιμοποιώ και τον χειμώνα στο μπάνιο, για να σκέφτομαι το καλοκαίρι. Που το σκέφτομαι έτσι κι αλλιώς...
• Η μυρωδιά κόκονατ σε αντηλιακό ή κρέμα σώματος.
• Η άμμος τα βράδια όταν την πατάς ξυπόλητη, κι είναι ακόμα ζεστή από την ημέρα που πέρασε.
• Οι ομπρέλες και ξαπλώστρες, ειδικά οι τζάμπα, στις Δημοτικές Παραλίες.
• Τα ψάρια και θαλασσινά σε ταβέρνες πλάι στη θάλασσα.
• Η μυρωδιά τηγανητής σαρδέλας στον ζεστό αέρα.
• Τα καρπούζια, πεπόνια, σταφύλια και κεράσια, όλα τα φρούτα του καλοκαιριού.
• Τα παγωτά.
• Τα καλοκαιρινά κοκτέιλ σε μπιτσόμπαρα που παίζουν «Ρεντ, ρεντ γουάααα-ιιιιν».

Σίγουρα είναι πιο πολλά τα «καλά» του καλοκαιριού (ακόμα κι αν μερικά, όπως π.χ. τη θάλασσα, τα παίζω από δύο φορές). Το καλοκαίρι είναι η εποχή που αγαπάω πιο πολύ απ’ όλες, η εποχή που θα ήθελα να κρατάει όλο τον χρόνο. Η εποχή που με φέρνει πιο κοντά στην παιδική ηλικία, τη δική μου και των παιδιών μου, και με κάνει να απολαμβάνω τα πάντα, βασικά τη ζωή την ίδια, πιο πολύ από ό,τι τις άλλες εποχές… ίσως επειδή έχω στον νου μου τον ήλιο, τη θάλασσα, την παραλία, την άμμο, τα ζεστά βράχια, τις καπελαδούρες κάτω από τον ήλιο, την ελαφριά χαλάρωση και χαλαρότητα και, ας πούμε, την απόλυτη ή σχετική εσωτερική νηνεμία, την οποία έχω συνδυάσει με το ελληνικό καλοκαίρι...