Πόσο χρονών με κάνεις;

Κάποτε μια διάσημη σταρ με ρώτησε πόσο χρονών την κάνω, κι επειδή ήμουν 27, άρα όλοι όσοι ήταν άνω των 40 μου φαινόντουσαν υπερ-αιωνόβιοι, έδωσα τη λάθος απάντηση: η σωστή απάντηση θα ήταν «35», και όχι «50;», που όμως αυτή της σερβίρισα κι ας ήταν πολύ κοντά στην άτιμη αλήθεια.

Η σταρ δεν μου ξαναμίλησε, για την ακρίβεια επί κάμποσα χρόνια μετά έκανε ότι δεν με γνώριζε/έβλεπε. Αλλά μέχρι τώρα που έχω γίνει κι εγώ οκτακοσίων, είναι αδύνατον να μαντέψω τις ηλικίες των ανθρώπων – εκτός που δεν με νοιάζει καθόλου, με την έννοια ότι δεν κάνει διαφορά. Σήμερα π.χ. ήρθε ένας τεχνικός φούρνων στο σπίτι, ήμουν σίγουρη ότι είναι 35άρης, και με πληροφόρησε, μαζί με το μπουγιουρντί για τον χαροκαμένο φούρνο μου, ότι έπεσα δώδεκα χρόνια έξω, είναι 47. Το συμπέρασμα δεν είναι ότι οι τεχνικοί φούρνων μικροδείχνουν, αλλά ότι δεν καταλαβαίνω πόσο χρονών είναι κανένας – εδώ δεν καταλαβαίνω πόσο είμαι εγώ αυτοπροσώπως, σιγά μη μυριστώ τον ξένο κόσμο…

Το ερώτημα προκύπτει συχνά. Σε δουλειές και κοινωνικές σχέσεις όλο και κάποιος θα με ρωτήσει «πόσο τον/την κάνω», και παρόλο που έχω πάρει το μάθημά μου με τη σταρ, εξακολουθώ να δίνω λάθος απαντήσεις. Ή, ακόμα χειρότερα, να καθυστερώ πολύ μέχρι να σκάσω την απάντηση, τόσο που το άτομο να έχει γεράσει στο μεταξύ, και να πέφτω έξω με την καλή έννοια (=δέκα-είκοσι χρόνια κάτω). Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Υπό κανονικές συνθήκες, ακόμα και σε καθεστώς πίεσης, λέω μια χαρά ψέματα, και με άψογο σερβίς. Γιατί μένω στήλη άλατος με την ερώτηση «πόσο με κάνεις;» (που στο φινάλε είναι πολύ πιο ανάλαφρη από τις «ποιος/α είναι αυτός/ή;», «πού σκατά ήσουν;» ή «είναι τρεις το πρωί, πού σκατά ήσουν;»), για ποιο λόγο μένω μουγκαφόν ενώ μελετάω προσεκτικά το άτομο απέναντί μου, και καλά, προσπαθώντας να μαντέψω την ηλικία του από το δέρμα, τα μαλλιά, τη στάση του σώματος κ.λπ., ενώ στην πραγματικότητα δεν έχω ιδέα τι καλούμαι να καταθέσω; Γιατί δεν λέω ένα ψέμα να ξεμπερδεύω, π.χ. «μου φαίνεσαι τριάντα!», όσο Μαθουσάλας κι αν είναι ο άλλος, ή «δείχνεις 25!» αν το άτομο έχει μόλις μπει στην εφηβεία, οπότε η πρεμούρα του είναι να μεγαλο-δείχνει και όχι να μικρο-δείχνει.

Η αλήθεια είναι ότι δεν με ενδιαφέρει – ούτε η ηλικία των άλλων, ούτε, εδώ που τα λέμε, η αλήθεια. Αυτό που εισπράττω ως ηλικία είναι η ενέργεια, το χαμόγελο, η αίσθηση του ανθρώπου απέναντί μου, και είναι ανεξάρτητη χρόνων. Υπάρχουν άνθρωποι που παραμένουν 25 ή 17 ως τα 100, απλώς το σώμα και η μούρη σαφρακιάζει, κι άλλοι που είναι 30-40, τσιτουάρ και φράπες, αλλά η ενέργειά τους είναι σαφρακιασμένη. Οι φίλοι και φίλες μου είναι όλοι γύρω στα 30 στα μάτια μου, ίσως και στα δικά τους μάτια (κανένας μας δεν καλο-βλέπει) κι ας μπαίνουμε σιγά-σιγά στην κατηγορία «θαύμα που ζούμε ακόμα» − μερικές φορές είμαστε 17-18 χρονών, μάλιστα γελάμε ακόμα με σχολικά ανέκδοτα. Απλώς τα κάνουμε λίγο τσόντες, για να πιάνουν μεγαλύτερη ηλικιακή γκάμα. 

Είναι πολύ μπερδευτικά όλα αυτά τα θεωρητικά, και με εμποδίζουν να μαντέψω την ηλικία των ανθρώπων, εκτός που βαριέμαι κι από πάνω. Παρόλο που τα τελευταία χρόνια ΟΛΟΙ μου φαίνονται σίγουρα πολύ μικρότεροι από εμένα… Καλό είναι να μη ρισκάρουν θέτοντας αυτήν την ερώτηση σε άτομα σαν κι εμένα, που δεν θα ψαρέψουν ποτέ από το άτιμο σύμπαν τη σωστή απάντηση