Μπορεί ένας άντρας να γίνει μπαμπάς στα 80;

Οι ειδήσεις κατενθουσιάζονται (σε σάιτ και τηλεοράσεις) με τον Αλ Πατσίνο και τη σύντροφό του που είναι 28 χρονών, ενώ ο ίδιος είναι οκτακοσίων: μα είναι έγκυος η κοπέλα! Μα θα γίνει μπαμπάκας ο Αλ, για εικοστή φορά, στα βαθιά του γεράματα! Μα τι χαρά!

Χαίρεται ο Αλ, αφού έκανε τεστ ντι-εν-έι να βεβαιωθεί ότι το έμβρυο είναι δικό του και όχι κάποιου σκερβελέ, κι ετοιμάζεται να υποδεχθεί το νέο βρέφος. Με το οποίο δεν θα σκοτωθεί να ασχολείται, ας μην τον λυπόμαστε, θα πάρει δυο-τρεις νταντάδες η μικρή μητέρα, θα τις χρεώσει στον γηραιό πατέρα, και όλοι θα συνεχίσουν τη ζωή τους ήσυχα-ήσυχα. Και καλά θα κάνουν – κάθε άνδρας έχει το δικαίωμα να γίνει πατέρας, σε όποια ηλικία τον φωτίσει ο θεός, με μηχανική υποστήριξη ή άνευ, τυχαία ή με επιστημονική συμπαράσταση, προγραμματισμένα ή πάνω στον τρελό νεανικό ενθουσιασμό του. Ειδικά αν ο άνδρας είναι σταρ ή πάμπλουτος, οπότε λύνονται διάφορα πρακτικά ζητήματα όπως πχ ποιος θα σπρώχνει το καρότσι ή ποιος θα ξυπνάει τρεις φορές τη νύχτα να αλλάζει πάμπερς.

Ειρωνεύομαι όχι επειδή είμαι κακός άνθρωπος και ζηλεύω τον Αλ για τα πολλά του εκατομμύρια και τα εξίσου πολλά παιδιά του: στραβώνω επειδή τα στάνταρ είναι πάρα πολύ άνισα, και άδικα, όσον αφορά την πατρότητα, που είναι ελαφριά ασχολία αν έτσι αποφασίσει ο πατέρας, και την μητρότητα, που είναι βαριά και ανθυγιεινή εργασία, από όποια μεριά κι αν το κοιτάξει κανείς. Με την έννοια ότι η μαμά χρεώνεται το παιδί από την ώρα που γεννιέται εφ’ όρου ζωής, και είναι πολύ δύσκολο και σπάνιο για μια μαμά να παρατήσει το παιδί της σε ξένα χέρια.

Η μαμά λοιπόν που μένει έγκυος με οποιονδήποτε τρόπο μετά τα ΣΑΡΑΝΤΑ της χρόνια, όχι μετά τα ογδόντα, η σαραντάρα μαμά, αντιμετωπίζεται με το γνωστό «τσουκ-τσουκ-τσουκ» δυσαρέσκειας, κριτικής, απόρριψης και απορίας μαζί. «Μα όταν τα παιδιά σου θα είναι δέκα, εσύ θα είσαι πενήντα!» σου λένε, σίγουροι ότι δεν ξέρεις απλή αριθμητική. «Όταν τα παιδιά σου θα είναι είκοσι, εσύ θα είσαι εξήντα, ή χειρότερα!» υπονοώντας ότι μπορεί και να έχεις τινάξει τα πέταλα, όταν τα παιδιά σου θα είναι είκοσι χρονών. «Μα πως θα τα βγάλεις πέρα με έφηβο παιδί όταν θα είσαι μεγάλη; Εξηντάρα; Εβδομηντάρα; Η γυναίκα πρέπει να γίνεται μάνα νωρίς, γιατί ένα παιδί απαιτεί πολλή ενέργεια!» Από την μάνα την απαιτεί μόνο την πολλή ενέργεια, γιατί για τον μπαμπά δεν γίνεται τέτοια μνεία, όσο Τουταγχαμών κι αν είναι όταν γεννάει η σύντροφός του: κανένας δεν επισημαίνει σε έναν εξηντάρη μπαμπά πόσο χρονών θα είναι ο ίδιος όταν τα παιδιά του θα είναι είκοσι, αλλά το επισημαίνει, ο κανένας, σε μια σαραντάρα μαμά, επειδή «η Φύση έχει δικούς της κανόνες»…)

Τους κανόνες της φύσης τους έχουμε γράψει εκεί που δεν πιάνει μελάνι εδώ και κάμποσες δεκαετίες – δεν πεθαίνουμε από ελονοσία και πνευμονία, θεραπεύουμε τους μισούς καρκίνους και τα μισά καρδιακά νοσήματα που κάποτε ήταν θανατηφόρα, βάζουμε μασέλες όταν μας πέφτουν τα δόντια, παίρνουμε συμπληρώματα για να μη μας σπάνε τα κόκκαλα, και ορμόνες για να μη χάσουμε το μωρό όταν είμαστε έγκυος. Φυτεύουμε μαλλιά όταν μαδάμε, βάζουμε βυζιά όταν μας λείπουν, κάνουμε μπότοξ όταν κρεμάμε, κόβουμε τους κάλους όταν μας πονάνε και γενικά, καταφεύγουμε στην επιστήμη αδιαφορώντας για τις επιταγές της φύσης σε πολλές περιπτώσεις, σε πολλές φάσεις της ζωής μας. Για ποιο λόγο ως κοινωνία θυμόμαστε τις επιταγές της φύσης όταν μια γυναίκα άνω των σαράντα γίνεται μαμά, είναι μυστήριο. Γιατί τις ξεχνάμε πάλι όταν ένας άντρας άνω των ογδόντα γίνεται μπαμπάς, είναι άλλο μυστήριο. Σεξιστικό μάλιστα μυστήριο: το να λες «Αχ μπράβο βρε, ο Αλ που τολμάει να κάνει παιδί στα 83!» είναι χαζομάρα γιατί ο Αλ (και ο κάθε άλλος Αλ) δεν θα χρειαστεί να σηκώσει ούτε το μικρό του δαχτυλάκι από την ώρα που θα γεννηθεί το παιδί, και υπάρχουν αμφιβολίες αν σήκωσε μικρό δαχτυλάκι πριν την εγκυμοσύνη. Αντίθετα η γυναίκα που μένει έγκυος μετά τα σαράντα, θα τραβήξει γερό κουπί για τα επόμενα είκοσι χρόνια, και το ξέρει.

Υποθέτουμε ότι το ξέρει και αυτός ο αόρατος φαντομάς, «ο κόσμος» ή αλλιώς «η κοινωνία». Ας πάψει να ενθουσιάζεται λοιπόν ο φαντομάς, για το πόσο ουάου είναι που γίνεται πατέρας ένας πάρα πολύ μεγάλος άντρας, κι ας πει ένα μπράβο στις γυναίκες που γίνονται μητέρες μετά τα σαράντα: εκεί είναι η τόλμη και η γοητεία, αλλά και η δύναμη, αν και όχι η δόξα…