Περνάς ωραία, μαθαίνεις να παζαρεύεις και βάζεις ένα νέο σπορ στη ζωή σου που μπορεί να σου προσφέρει σασπένς περισσότερο κι από το μπάντζι τζάμπινγκ.
Πώς να ξεκινήσεις το thrift shopping: Tips για μεταχειρισμένα ρούχα και vintage έπιπλα
Σε μια εποχή όπου το σύνθημα είναι όχι στην υπερκατανάλωση, το second hand thrift μοιάζει με κίνηση ματ. Γεμίζεις το σπίτι σου, γεμίζεις την ντουλάπα σου, δεν αδειάζεις τελείως το πορτοφόλι σου και είσαι και στον παλμό των τάσεων. Καταρχήν, μπορείς δικαιωματικά να δηλώνεις οικολόγος, αφού γλυτώνεις κάτι από τη χωματερή και πας κόντρα στον χείμαρο της υπερπαραγωγής. (Εδώ που τα λέμε, μια ματιά στη Vendora να ρίξεις, διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει καμία πρακτική ανάγκη να κατασκευάσουμε περισότερα φωτιστικά, νυφικά, σερβίτσια –υπάρχουν ήδη αρκετά για τρεις γενιές.)
Μην φοβάσαι ότι θα καταλήξεις να ζεις σε ένα σπίτι με σερβάντες του εβδομήντα και να ντύνεσαι με ταγέρ του πενήντα. Ο ορισμός του vintage έχει αλλάξει. Δεν είναι μόνο το μπουφεδάκι της θείας μας ή τα πολυέστερ μίνι –που φορούσε στα νιάτα της η ίδια θεία. Πλέον, για να βαπτιστεί κάτι ως vintage, αρκεί να περάσουν δύο δεκαετίες. Το πολύ. Τα ρούχα του ΄80 και του ΄90 καιρό τώρα θεωρούνται ρετρό. Και κάποιες σειρές του ΙΚΕΑ από τις αρχές του 2000, πουλιούνται ως «κομάτια εποχής» στο EBay.
Η Χαρά του Κυνηγού
Εκείνο που ωθεί έναν θριφτά δεν είναι τόσο η οικολογική συνείδηση ή η αίσθηση της οικονομίας, όσο η χαρά του κυνηγιού. Να βγει παγανιά στα second-hand, τα παλιατζίδικα και το feed του Vinted αναζητώντας την ευκαιρία, αυτό είναι που ανεβάζει αδρεναλίνες, ντοπαμίνες και όποιον άλλο νευροδιαβιβαστή θέλεις. Να βρει το τέλειο ζευγάρι γυαλιά και το τέλειο κομοδινάκι και, βέβαια, να τα βρει φτηνά. Όσο πιο φτηνά γίνεται. Κι ας είναι και ρημάδι, ας θέλει ράψιμο, μάζεμα, βάψιμο, τρίψιμο, ρεκτιφιέ.
Ο σωστός θριφτάς δεν θα πάει για ψώνια στις premium μπουτίκ που έχουν τα μεταχειρισμένα ρούχα αποστειρωμένα, σιδερωμένα και ταξινομημένα. Ούτε σε concept store που παίρνουν παλιά έπιπλα, τα μεταποιούν, βιδώνουν τις λασκαρισμένες βίδες, ψεκάζουν για τερμίτες, τα περνούν και ένα χρώμα κιμωλίας και σου τα δίνουν έτοιμα, σαν καινούρια. Ο λόγος δεν είναι η διαφορά τιμής. Προτιμά να βρει τη μοναδική ευκαιρία με 3 ευρώ, κι ας του πάρει άλλα 120 –και άλλες τόσες ώρες δουλειάς- να την επιδιορθώσει και να τη φέρει εκεί που θέλει. Πάλι κερδισμένος νοιώθει. Είπαμε, δεν είναι τσιγγουνιά. Είναι βίτσιο.
Το θριφτάρισμα θέλει έρευνα –εξονυχιστική. Μπορεί να ερωτευτείς κάτι αλλά δεν αποκλείεται στην επόμενη στροφή να το βρεις στη μισή τιμή. Να το πάρεις; Να ψάξεις κι άλλο; Κι αν σε προλάβουν; Τα καλά κομάτια εξαφανίζονται στο πι και φι. Οπότε, αν δεις μια αγγελία που αξίζει, εκτοξεύεσαι στην πόρτα του πωλητή. Όταν φτάσεις εκεί, θα διαπιστώσεις ίσως ότι δεν είναι στην «άριστη κατάσταση» που υποσχόταν, ότι οι φωτογραφίες ήταν όσο να πεις πειραγμένες –συμβαίνει κι αυτό. Τι κάνεις τότε; Με το θριφτάρισμα μαθαίνεις να κάνεις γρήγορες αριθμητικές πράξεις, χωρίς αριθμομηχανή, και να παίρνεις γρήγορες αποφάσεις.
Μαθαίνεις, επίσης, να παζαρεύεις. Και μαθαίνεις να το κάνεις ευγενικά. Διαπιστώνεις ότι τα κόλπα που κάνουν στο Αλ Χαλίλι και στα παζάρια της Ανατολής –που ο πελάτης κάνει ότι φεύγει και ο πωλητής ρίχνει την τιμή και ο πελάτης ξανακάνει ότι φεύγει και ο πωλητής ξαναρίχνει την τιμή- πιάνουν μόνο στις ταινίες. Παζαρεύεις με το χαμόγελο στα χείλη. Και με επιμονή αμείλικτη. Άλλωστε, υπάρχει πάντα η ελπίδα να σου κάνουν καλύτερη τιμή για να σε ξεφορτωθούν.
Το θριφτάρισμα είναι σαν ιός που έτσι και τον κολλήσεις δύσκολα περνάει. Νοιώθεις αυτήν ευφορία με κάθε ευκαιρία που ανακαλύπτεις, οπότε συνεχίσεις να αναζητάς και να αγοράζεις. Μπορεί, βέβαια, όταν επιστρέφεις στο σπίτι με τις νέες σου αγορές, να διαπιστώσεις ότι έχεις ήδη παρόμοιο τι σερτ, κηροπήγιο, κορνίζα. Και να σκεφτείς, «μα τι σκεφτόμουν όταν το πήρα;» Αυτό να το κοιτάξεις. Υποτίθεται ότι το θριφτάρισμα πάει κάπως κόντρα στην υπερκατανάλωση –αλλοιώς, τι κάνουμε;
Νοσταλγία και Αναρχία
Πριν από δύο χρόνια, πούλησα στο Facebook Marketplace το σκρίνιο των γονιών μου. Το θυμόμουν από παιδί, όταν ο μαραγκός ο κυρ-Διαμαντής το είχε φέρει στο πατρικό μου και το συναρμολογούσε. Ήταν μεγάλο, σκαλιστό, ρουστίκ –ήταν βαρύ. Κουβαλούσε άλλωστε, από την πρώτη εκείνη μέρα, όλες τις προσδοκίες της μητέρας μου για κοινωνική άνοδο –ήταν τότε που η μεσαία τάξη ευημερούσε και ονειρευόταν. Στην πορεία, κουβάλησε και άλλα πενήντα χρόνια οικογενειακής καθημερινότητας. Αλλά πλέον δεν χωρούσε στο σπίτι μου και στη ζωή μου. Το πήρε κάποιος κύριος στην Αρχαία Ολυμπία. Όταν το κατέβαζε το ανυψωτικό από το μπαλκόνι, του ευχήθηκα καλό δρόμο και καλή τύχη. Ο κύριος στην Αρχαία Ολυμπία πήρε σκρίνιο με ευχές.
Τα μεταχειρισμένα πράγματα είναι σαν ένα νήμα που μας συνδέει με το παρελθόν –κι ας μην είναι το παρελθόν των παππούδων μας αλλά κάποιου άλλου. Κουβαλούν μια νοσταλγία -κι ας είναι η νοσταλγία για κάτι μακρινό και ξένο, κάτι που δεν έζησες εσύ ο ίδιος αλλά που σου αρέσει να το φαντάζεσαι.
Με αφορμή το σκρίνιο, άρχισα να χαζεύω τα πάρε δώσε στο Fb Marketplace. Να κοιτάζω τις αγγελίες και να νιώθω ότι ρίχνω κλεφτές ματιές στις ζωές των άλλων, αυτές που έζησαν κι αυτές που τώρα καταστρώνουν. Όπως όταν είσαι σε ένα παλιατζίδικο ή ένα θριφτάδικο και αγγίζεις ένα βαζάκι από οπαλίνα ή ένα ολόσωμο μαγιό του ’50, και αναρωτιέσαι ποιανού την ιστορία καθόρισαν κάποτε. Αναρωτιέσαι ποια είναι τα αντικείμενα που συνθέτουν μια ιστορία ζωής. Ποια από αυτά συνέχισαν να έχουν αξία για τους ιδιοκτήτες τους στο πέρασμα των χρόνων και ποια αποφάσισαν να αποχωριστούν καθώς άλλαζαν οι εποχές και άλλαζαν και οι ίδιοι.
Τα outfits που κάνουν το ταξίδι μέρος των διακοπών
Το Marketplace του Facebook θα μπορούσες να το πεις ονλάιν θριφτάδικο. Αλλά η λέξη δεν περιγράφει πόσο αλλοπρόσαλλο είναι. Ίσως το μόνο κομμάτι σε όλα τα σόσιαλ όπου δεν είναι τα πάντα ωραιοποιημένα και φιλτραρισμένα. Σαν να μην έχει υποταχθεί, απόλυτα, στις επιταγές τουp αλγόριθμου, παραμένει ακατάσταστο, τυχαίο, άναρχο –όπως μια παλιά Αμερικάνικη, ή μια αποθήκη παλαιοπωλείου στους Θρακομακεδόνες.
Στο feed τα προϊόντα εμφανίζονται χωρίς καμία λογική συνέχεια, ένα σκαμπό, δυο σαγιονάρες, ένα εικόνισμα, τρεις κάρτες Pokemon –άναρχα παραταγμένα, σαν στοιβαγμένα σε ντουλάπα που πάει να σκάσει. Άλλος πουλάει επειδή χωρίζει, άλλος επειδή παντρεύεται και άλλος επειδή βαρέθηκε να τα βλέπει και θέλει να του αδειάσουν τη γωνιά.
Κοιτάζοντας αυτό το χάος, αναπόφευκτα σκέφτεσαι –τι είναι αυτό που κάνει ένα αντικείμενο χρήσιμο, αξιόλογο ή σκουπίδι. Δεν ξέρω. Έχω έναν φίλο που αρνείται να πετάξει τα παλιά του τζιν παντελόνια. Τα μπαλώνει. Σχεδόν ψυχαναγκαστικά. Κόβει κομμάτια από παλιά, λιωμένα τζιν και τα ράβει εκεί που έχουν τρύπες κάποια άλλα –ελαφρώς λιγότερο λιωμένα. Θα πει κανείς πως παίζει με τα κουρέλια του. Αλλά το αποτέλεσμα είναι τόσο χιλιομπαλωμένο, ταλαιπωρημένο, αναρχικό και αυθόρμητο που είναι, τελικά, εντυπωσιακό. Όλοι τον ρωτούν από πού τα αγοράζει. Κάποιοι του πρότειναν να αρχίσει να τα πουλάει.
Θριφτ-σοπ Λουκ
Και θα μπορούσε να τα πουλάει. Το λουκ «σκωροφαγωμένο και χιλιοξεφτισμένο» κερδίζει συνεχώς έδαφος. Αν μη τι άλλο, επειδή ξεχωρίζει από την ομοιομορφία του fast fashion και των luxury brands. Πάντως οι πιο σκηροπυρηνικοί θριφτάδες έχουν αρχίσει να εστιάζουν σ’ αυτά ακριβώς τα ρούχα, με τους φαγωμένους αγκώνες και τα λειψά κουμπιά. Βλέπε στο Instagram: Remnants Vintage, Cotton Cowboy, LeGarbaage, Elseware Vintage, Moth Food όλα τους πουλούν μεταχειρισμένα που έχουν πιο πολλές τρύπες και λεκέδες παρά ύφασμα.
Δεν είναι τελείως καινούριο όλο αυτό. Πριν δυο δεκαετίες, ο Τζον Γκαλιάνο είχε εμπνευστεί για τη συλλογή του Ντιόρ από τους ρακένδυτους άστεγους στο Παρίσι. Τα σκισμένα τζιν πρωτοβγήκαν από την Diesel το ’80. Τα δερμάτινα του grunge κουβαλούσαν κι αυτά την φθορά και την ταλαιπωρία τους. Τώρα που το θριφτάρισμα γίνεται δημοφιλές και mainstream, οι πιο προχωρημένοι, αυτοί που θέλουν να είναι μπροστά, νιώθουν μάλλον την ανάγκη να διαφοροποιηθούν –και το τραβούν στα άκρα. Δεν αναζητούν το τέλειο, καλοδιατηρημένο 501. Αλλά ένα σακάκι του ’30 που έχει ακόμη επάνω του λεκέδες από λάδι μηχανής.
Και θα το βρουν. Αλλά μπορεί να τους κοστίσει κάτι παραπάνω. Σε ονλάιν θριφτάδικα σαν το Sumshitifound πουλιούνται ξεσκισμένα φούτερ στα 800 δολάρια, ένα σκωροφαγωμένο πλεκτό του ’30 στα 1.020 δολάρια και ένα τι-σερτ στα όρια της αποσύνθεσης στα 150. Όσο πιο ταλαιπωρημένο και κακοπερασμένο, τόσο πιο ακριβό. Είναι παράλογο; Ναι; Έχουν καμιά αξία; Εξαρτάται. Αν πας να το χαρίσεις στην εκκλησία ή σε ένα charity shop, θα παρεξηγηθούν. Αν το δώσεις στον φασιονίστα του θριφτ σοπ λουκ... αλλάζει. Η φθορά έχει τη γοητεία της. Η δίψα για κάτι μοναδικό και διαφορετικό μοιάζει ακόρεστη. Και το μάρκετινγκ των luxury brands το έχει μυριστεί. Ο Balenciaga κάνει μαζική παραγωγή από σκισμένα τζιν. Και το Maison Margela πουλάει στην ιστοσελίδα του ένα ξεφτισμένο φούτερ με πιτσιλιές από μπογιά -1140 δολάρια.
Εμείς θα επιμείνουμε στο καλό, παραδοσιακό θριφτάρισμα, τουλάχιστον όσο ακόμη προλαβαίνουμε –πριν κλέψουν το λουκ του οι μεγάλες εταιρείες και το βγάλουν για τα καλά στη μαζική παραγωγή. Οπότε, έσω έτοιμος. Πάρε τα μέτρα σου –κυριολεκτικά. Έχε πάντα μαζί σου τις διαστάσεις της κουζίνας σου, για εκείνο το τραπέζι που θέλεις να βάλεις, και του κενού στον τοίχο που ψάχνεις με κάτι να γεμίσεις. Το ίδιο και με τα ρούχα. Μέτρα περιφέρεια μέσης και στήθους και έχε και μια μεζούρα πάνω σου. Υπάρχουν second hand ρούχα που δεν μπορείς να τα δοκιμάσεις. Και με τα νούμερα δεν βγάζεις άκρη –άλλο το large στην Κορέα και άλλο στην Αμερική.
Κι αν έχεις πάρει μεγάλη φόρα και θριφτάρεις ασύδοτα, δεν πειράζει. Για ανθρώπους σαν εσένα έχει επινοηθεί ο κανόνας του one-in-one-out. Για ό,τι αγοράζεις, πουλάς ή χαρίζεις κάτι παρόμοιο που ήδη έχεις, Καλό κυνήγι.
Τα πιο διαβασμένα άρθρα του Look μια φορά την εβδομάδα στο mail σου! Εγγράψου εδώ >>>
Τα αξεσουάρ που αναβαθμίζουν κάθε εμφάνιση μέσα σε λίγα λεπτά
