Σχεσεις

Γιατί είναι τόσο δύσκολη η συνύπαρξη στις διακοπές;

Πώς γίνεται ενώ γνωρίζεις τον άλλον τόσο καλά, ενώ περνάτε όμορφα, ξαφνικά στις διακοπές να χαλιέσαι;

Διακοπές και ανθρώπινες σχέσεις: Όλα όσα πρέπει να ξέρουμε για να συνδυαστούν αρμονικά.

Μόλις γύρισα από διακοπές. Το ξέρω, πήγα νωρίς, και ναι, θα περάσω το υπόλοιπο καλοκαίρι στην Αθήνα. The horror! Ας ηρεμήσουμε λίγο. Καταρχάς δεν με νοιάζει καθόλου, κατά δεύτερον η Αθήνα μας τον Αύγουστο είναι σκέτη απόλαυση και τη λατρεύω, κατά τρίτον φέτος έχω ήδη κάνει τα ταξιδάκια μου στο εξωτερικό οπότε δεν μου έχει λείψει τίποτα. In fact, το μόνο που μου λείπει αυτή τη στιγμή είναι τα χρήματα να πάω οπουδήποτε αλλού. Τέλος, είμαι μία summer hater (οι λόγοι για αυτό αναλύονται εκτενώς σε ένα άρθρο γραμμένο πέρυσι περίπου τέτοια εποχή).

Μόλις γύρισα από διακοπές λοιπόν, όπου πήγα με μια κολλητή μου για 4 ημέρες. Είναι η 3^η συνεχή χρονιά που κάνουμε διακοπές μαζί, και για μια ακόμα φορά θα τις περιέγραφα επιτυχημένες. Γιατί όμως; Τι κάνει τις διακοπές πετυχημένες; Όλοι έχουμε ακούσει ιστορίες τρόμου από διακοπές. Έχουν κλείσει σπίτια! Έχουν χωρίσει ζευγάρια και έχουν γίνει φίλοι μαλλιοκούβαρα. Γιατί; Πως γίνεται ενώ γνωρίζεις τον άλλον τόσο καλά, ενώ περνάτε όμορφα, πίνετε τα ποτάκια σας χαλαρά, βλέπετε ίδιες σειρές ή ταινίες, ενώ γουστάρεις τον χαρακτήρα του και εκτιμάς το χιούμορ του ξαφνικά στις διακοπές να πέφτεις απ’ τα σύννεφα και να χαλιέσαι;

Καθήστε, αράξτε, ανάψτε το τσιγαράκι σας και θα σας πω.

Ξεκινάμε από το γεγονός ότι οι διακοπές είναι μια συνθήκη όπου είσαι με τον άλλον/άλλους 24 ώρες το 24ωρο. Δεν πάει κανείς σπίτι του, δεν τελειώνει η «έξοδος», δεν υπάρχει break (εκτός και αν κάποιος το ζητήσει αλλά και εκεί θέλει συνεννόηση και πολλή κατανόηση, κάτι το οποίο είναι μερικές φορές δυσεύρετο). Μέχρι να πάμε πρώτη φορά διακοπές με κάποιον, ειδικά με φίλους, δεν τους έχουμε ποτέ ζήσει σε όλο το glorious εύρος τους: πως είναι όταν ξυπνάνε, πότε ξυπνάνε, πότε θέλουν να τρώνε, πόσους καφέδες πρέπει να καταναλώσουν για να είναι λειτουργικοί το πρωί (εγώ προς το τέλος του δεύτερου αρχίζω και επικοινωνώ ανθρώπινα), πόσες ώρες θέλουν να περάσουν στην παραλία (αν οι διακοπές είναι καλοκαιρινές), αν θέλουν να πάνε σε ό,τι μουσείο υπάρχει (εάν το ταξίδι είναι στο εξωτερικό), αν είναι τεμπέληδες και θέλουν φαγητό και αραλίκι ή σούπερ ενεργητικοί και θα σε τρέχουν μέχρι τελικής πτώσεως;

Όλα αυτά και πολλά άλλα είναι τα ερωτήματα που κανονικά θα έπρεπε να κάνουμε στον συνταξιδιώτη μας πριν πάμε διακοπές, αλλά που μερικές φορές παίρνουμε ως δεδομένα και μετά τα βρίσκουμε μπροστά μας. Επειδή λοιπόν δεν θα πας ποτέ διακοπές με τον κλώνο σου, και μεταξύ μας, αυτό θα ήταν βαρετό (εντάξει, ίσως και λίγο intriguing), καλό θα ήταν να γνωρίζουμε τα θέλω του άλλου, τις ανάγκες του και τις κόκκινες γραμμές του πριν ανέβουμε σε πλοίο, αεροπλάνο, ή πούλμαν, και πριν μπούμε στο αυτοκίνητο. Και τώρα που είπα αυτοκίνητο, τι μουσική θα ακούμε στο αυτοκίνητο, γιατί αν πας να μου βάλεις χλαπατσίμπανα έχεις κατέβει όπως είσαι. Δεν θα σου βάλω να ακούσεις Idles αν δεν είναι η φάση σου, αλλά θα πρέπει να το βρούμε κάπου στη μέση. Και αυτό, ladies and gentlemen, είναι το ρεζουμέ της υπόθεσης. Η μαγική λεξούλα: συμβιβασμός.

Για παράδειγμα, όπως είπα πιο πριν δεν το ‘χω πολύ με το καλοκαίρι, τη θάλασσα, και τη ζέστη. Ιδανικά θα ήθελα μια στοιχειωδώς οργανωμένη παραλία, αλλά στην περίπτωση που η παρέα θέλει και κάτι ανοργάνωτο θα απαιτήσω να έχει ένα πράγμα, ίσκιο, διότι απλά δεν μπορώ να είμαι εκτεθειμένη στον ήλιο. Το δέρμα μου είναι παρεμφερές με αυτό του Nosferatu και δεν αντέχει, όσο και αν παστωθώ με 50άρι αντηλιακό, και εν πάση περιπτώσει δεν γουστάρω ρε παιδί μου, δεν περνάω καλά, υποφέρω, μιζεριάζω.

Ο καφές το πρωί είναι απαραίτητος για να είμαστε όλοι χαρούμενοι. Θέλεις να κοιμηθείς περισσότερο; Κανένα πρόβλημα. Θα ξυπνήσω σχετικά νωρίς και θα πάω μόνη μου με το βιβλίο μου να αράξω σε μια καφετέρια για να πιώ την νταμιτζάνα μου και να φάω τα κρουασανάκια μου, in peace. Κοιμήσου όσο θες, στείλε ένα μήνυμα όποτε ξυπνήσεις και θα επιστρέψω φέρνοντάς σου καφέ. Μη με τραβολογήσεις όμως με την τσίμπλα στο μάτι σε μια παραλία στη μέση του πουθενά με τον ήλιο να βαράει κατακούτελα γιατί θα δεις μια πλευρά μου που δεν θες, και δεν θα περάσει κανείς καλά, και είναι κρίμα.

Το 2015 ένας πολύ καλός μου φίλος μού πρότεινε να πάμε μαζί διακοπές. «Πάμε για μία εβδομάδα,» είπε. «Ώπα», του είπα, «είναι πολύ. Σου δίνω πέντε νύχτες, έξι μέρες.» Συμφώνησε. «Το πρωί θέλω καφέ και διάβασμα με ηρεμία, στην παραλία δεν αντέχω πάνω από 5 ώρες, και από την ώρα που πεινάσω έχουμε περίπου μία ώρα μέχρι να γίνω δυσάρεστη.» Υπέγραψε το συμβόλαιο και φύγαμε. Ήταν ίσως οι πιο ανώδυνες, «εύκολες», και ευχάριστες διακοπές που έχω κάνει ποτέ. Τα βρήκαμε σε όλα, και κυρίως, επικοινωνούσαμε ο ένας στον άλλον τι είχε ανάγκη και πότε.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την κολλητή με την οποία πάω διακοπές εδώ και τρία χρόνια. Είμαστε αντίθετες σε πολλά πράγματα, κυρίως όσον αφορά στην αγάπη μας για το καλοκαίρι, τη θάλασσα και την παραλία, αλλά ακούμε η μία την άλλη και προσπαθούμε στο μέτρο που μπορούμε να συμβιβαστούμε και ταυτόχρονα να βεβαιωθούμε ότι και ο άλλος περνάει καλά. Θα αντέξω μια ώρα παραπάνω την ανοργάνωτη παραλία και θα ανεχτώ τα βότσαλα που μου θερίζουν την πλάτη, και εκείνη θα πιει ένα παραπάνω ποτό το βράδυ και θα ξεπεράσει τη νύστα της.

Στις διακοπές δεν υπάρχει «πρέπει». Δεν υπάρχει ρουτίνα, δουλειά, υποχρεώσεις, και χρονικός περιορισμός στις δραστηριότητές μας γιατί δουλεύουμε νωρίς, έχουμε να ετοιμάσουμε κάτι για τη δουλειά, να καθαρίσουμε το σπίτι, να βάλουμε πλυντήρια, να πάμε στην τράπεζα, να να να. Στις διακοπές υπάρχει χαλάρωση. Η έννοια του χρόνου, δε, διαστρεβλώνεται και οριακά εξαφανίζεται. Στις διακοπές βγάζουμε τα θέλω μας, όποια και αν είναι αυτά. Είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε ότι θέλουμε όποτε θέλουμε για όση ώρα θέλουμε. Και όταν αυτά τα δικά μας «θέλω» τυχαίνουν, όπως είναι ανθρώπινο, να μην συμβαδίζουν με τα «θέλω» και τις ανάγκες του άλλου, και όταν δεν επικοινωνούμε σωστά το τι θέλουμε και ταυτόχρονα δεν μας νοιάζει τι θέλει ο άλλος γιατί κοιτάμε μόνο την πάρτη μας…είναι απόλυτα λογικό να υπάρξει τριβή, ξινίλα, διαφωνία και αναπόφευκτα, τσακωμός.

Η λύση όμως είναι εύκολη, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι. Πρώτον: μίλα και πες τι θες, δεν μπορώ να μυρίσω τα νύχια μου. Δεύτερον, μην είσαι εγωιστής και μη σκέφτεσαι μόνο το τομάρι σου. Και ο άλλος διακοπές είναι· νοιάξου λίγο για το τι θέλει και τι έχει ανάγκη για να περάσει ευχάριστα. Έτσι θα περάσουμε όλοι καλά, και με το καλό θα πάμε ξανά και του χρόνου.